Op 24 augustus stonden Piet en ik aan de start van de Trans Varaita, een vierdaagse enduro wedstrijd in de Italiaanse Alpen. Iedere dag wordt georganiseerd in een ander deel van de vallei en iedere dag heeft dan ook zijn eigen karakter. Van echte alpine trails ver boven de 2.500 meter tot loamy trails in de bossen. In dit verslag een impressie van de race en een selectie van onze foto’s. Interesse om ook een keer deel te nemen? Dan moet je geduld hebben tot 2025 want volgend jaar wordt hij niet georganiseerd.
Brossasco
De eerste dag beginnen we relaxt, tussen half tien en elf uur kun je je startnummer ophalen en dat is wel lekker na een lange dag in de auto. Wat ze wel slim doen is dat de eerste afdaling niet meetelt voor het klassement, maar bedoeld is om de startvolgorde voor de rest van de race te bepalen. Daarnaast gebruiken ze deze trail ook voor de nightspecial die later op het programma staat, gaaf! Dus racen met de rem erop, niet meteen volle bak en riskeren om op je muil te gaan. Maarja, er loopt wel een stopwatch dus je wil ook weer niet te langzaam gaan. Uiteindelijk p31 en dat stelt meteen een mooie uitdaging om te proberen mijn startnummer te verbeteren in het klassement. Piet heeft een ander doel, drie maanden geleden lag hij hier vlakbij in het ziekenhuis en voor hem is het vooral een race geweest om zo snel mogelijk weer hersteld te zijn en die wedstrijd heeft hij zeker gewonnen!
De eerste echte special volgt na een klim van 450hm. Het is warm en dat maakt het behoorlijk pittig met behoorlijk wat stroken waarbij je je fiets omhoog moet duwen. Eenmaal boven volgt een snelle afdaling en hier blijkt dat ik echt nog niet in de juiste mindset zit. Geen scherpe tijd en ik moet wennen om zo hard te gaan, dit zijn echt trails die je op volle snelheid kan rijden maar ik zit veel te veel in m’n remmen te knijpen. Dan een prima maaltijd en klaarmaken voor het avondprogramma. Lang geleden dat ik in het donker een enduro special heb gereden. Dat was ook samen met Piet en toen stonden we om half zes ‘s ochtends in Olargues aan de start van de eerste special van de Epic Enduro! Zeven jaar geleden alweer.. Leuk om dat verslag nog eens terug te lezen. Dit keer laat mijn lamp setup te wensen over maar dit is zo gaaf om te doen! Omdat het donker is ben je heel gefocust en kan je alsnog hard afdalen. Langs de route heeft de organisatie op sommige plekken lampen opgehangen en is er veel publiek aanwezig! Een geweldige afsluiting van de eerste dag. Wel op tijd naar bed want morgen beginnen we op tijd.
Pontechianale
Dag twee begint vroeg en we pakken een lift die ons 600 meter omhoog brengt. Vanaf de lift is het nog 900 meter klimmen naar de start van de eerste special. Op papier zien die hoogtemeters er best prima uit, in de praktijk moet je er toch flink je best voor doen. Na twee uur tegen m’n fiets duwen komen we boven op de pas en is het tijd om de goggle op te zetten en een afdaling te vlammen. Die begint ruig met veel losse stenen. Ik haal de twee rijders in die voor me zijn gestart en dat voelt goed. Dan vlakt de trail af en volgt er een stuk van wel 4 minuten vals plat. Hier ga ik volledig naar de klote. Ik haal de finish maar lig er wel volledig af. Het is lang wachten op Piet die na mij is gestart en ik hoop dat hij niet gecrasht is. ‘Gelukkig’ blijkt dat hij lek is gereden. Dat heeft hem een kwartier gekost en mss is mijn setup zo slecht nog niet. Hoe dan ook, we kunnen verder en nu wacht een klim van 500 hoogtemeters de Col d’Agnello op. In de volle zon 14% omhoog trappen. De afdaling maakt het meer dan goed en is wederom een lange afdaling die op volle snelheid gereden kan worden. Na de finish rollen we terug naar Pontechianale voor de lunch. ‘s Avonds is er een prijsuitreiking in de tuin van een groot hotel waar we alle deelnemers weer tegenkomen, waaronder een hoop belgen. De sfeer op dit evenement is fantastisch omdat het slechts een groep van 85 deelnemers is en de organisatie van alles doet buiten het racen om.
Sampeyre
De derde dag wordt verreden in het gebied rondom Sampeyre waar we ook op de camping staan. Wederom een vroege start met een klim van 1.000hm als ontbijt. Het begint met asfalt, daarna gravelpad en het laatste halfuur is weer fietsduwen door een weiland. De afdaling die je ervoor terugkrijgt is wel geniaal en vandaag rijden we veel door bossen en dat geeft de trails ook een heel ander karakter! Veel scherpe bochten met daar tussenin stroken waar je de boel weer ze hard mogelijk op gang moet trekken. Heel vet en de tweede trail kennen we nog van onze trip met François een paar maanden geleden. Volle bak door een dik bladerdek afgewisseld met dikke stenen.
Bellino
Na 3 dagen in de hitte te hebben gereden wordt voor de laatste dag een bak ellende voorspelt. De route zou ons eigenlijk weer flink hoog de bergen in sturen en dat laat de organisatie geen andere keuze dan het afgelasten van de route. Als we op zondag vertrekken uit de valle Varaita lijkt het weer mee te vallen en dat geeft wel een dubbel gevoel. Na 3 dagen ging het rijden steeds beter en hadden we graag ook de laatste dag nog uitgereden. Achteraf moet ik toegeven dat de race me in het begin behoorlijk zwaar viel en de combinatie van de lange rit en slecht slapen, klimmen in 30 graden is niet waar ik voor gemaakt ben. Dat geeft me een beetje een gevoel dat ik revanche wil nemen. Grote kans dat we hier in 2025 opnieuw aan de start staan, echt een geweldig event!
