Eind vorig jaar zat ik met Pieter te praten over de plannen voor het seizoen 2023. Hoog op de wensenlijst stond de Stone King Rally, een zesdaagse enduro wedstrijd in het zuiden van de Alpen. De route start in de Queyras (Zuid-Frankrijk) en loopt via Italië (Val Varaita, Val Maira) naar het zuiden waar je finisht aan de Middellandse Zee. Het roadbook van de race staat vol met schitterende foto’s en we hadden goede verhalen gehoord over de vorige edities. Enige nadeel, het inschrijfgeld is meer dan tweeduizend euro en omdat ook de datum ons niet goed uitkwam zijn we verder gaan kijken.
Voor de Enduro Trip Sospel die ik in april van dit jaar heb georganiseerd zijn we twee dagen op pad geweest met François van VTT Mercantour. Hij biedt een reis aan in hetzelfde gebied en wat blijkt, nog meer shuttelen en ‘s avonds niet in een tentje liggen zoals bij de wedstrijd maar comfortabel in een halfpension voor ongeveer de helft van het geld. Daar hoefde Pieter niet lang voor te rekenen. Toen ook de datum in de agenda’s bleek te passen was het plan snel gemaakt. Om de reis definitief te kunnen boeken hadden we nog meer deelnemers nodig en na wat promotie binnen onze vriendenkring waren Bas en Pascal ook geïnteresseerd geraakt zodat we deze trip met z’n vieren hebben kunnen vastleggen. Hierbij een verslag van deze geweldige reis waarbij ik de trip in 3 delen heb opgesplitst.
Deel 1: Queyras
Voordat we aan de trip kunnen beginnen is het zaak om al onze zut zo efficient mogelijk naar Zuid-Frankrijk te krijgen. Gelukkig heeft Pascal een huurbus geregeld waarmee we zelfs ruim plek hebben voor al onze bagage en een reservefiets mocht er onderweg wat stuk gaan (we gaan onderweg geen fietsenwinkels tegenkomen!). We hebben een camping gereserveerd in Olivetta. Dit dorpje ligt net over de grens met Italië en hier worden we aan het einde van de reis weer afgezet. We zijn voor het donker op de bestemming en dat betekent dat we een extra dag hebben om op te warmen. We shuttelen onszelf een aantal keer omhoog in de omgeving van Brieil-sur-Roya.
De volgende ochtend worden we ‘s ochtends vroeg opgepikt door François en is het zo’n 4 uur rijden naar de Queyras. De trip begint officieel in Arvieux maar om ook het maximale uit deze dag te halen doen we tijdens de rit nog twee lange afdalingen. Het opwarmen van een dag eerder is snel verdwenen want de weergoden hebben besloten dat we een aantal dagen slecht weer krijgen. Ook is er onlangs nog een behoorlijke lading sneeuw gevallen waardoor de trails boven de 2.600m niet bereikbaar zijn. Dat betekent dat we niet alle trails kunnen rijden die aanvankelijk op de planning stonden, maar voor ons kan dat de pret niet drukken er zijn genoeg alternatieven.
François woont al zijn hele leven in de bergen en kent werkelijk iedere trail uit zijn hoofd. Dat hoofd bestaat dan ook uit een soort donkerbruin leer en hij heeft twee longen in z’n lijf zitten zo groot als skippyballen. Waar wij nog echt aan de hoogte moeten wennen rijdt hij de hele week omhoog alsof het vlak is. Waar hij niet aan gewend is is de regen. Iedere keer als we de bus uitstappen is het enige wat hij erover te zeggen heeft: catastrophe! Nu ben ik zelf niet vies van een beetje regen en we hebben de grootste lol gehad op de trails. Het enige is dat we niet hebben kunnen genieten van de geweldige uitzichten op de Monte Viso en de andere bergen in de Queyras.
Deel 2: Piemonte
Na twee dagen in de Queyras komen we aan in het dorpje Chianale. Ondanks dat we geen grenspost zijn gepasseerd is het duidelijk dat we hier in Italië zijn! Het temperament is anders en de sfeer is zo authentiek dat het lijkt of de tijd al een paar honderd jaar stilstaat. Het slechte weer achtervolgt ons helaas nog een dag extra dus we moeten met natte schoenen de fiets op en ook al zitten we op een steenworp afstand van de Monte Viso, we krijgen hem wederom niet te zien. De trails die we rijden zijn wel geniaal. Ondanks de shuttles moeten we nog steeds behoorlijk aan de bak. Gisteren hebben we bijna twee uur moeten klauteren met de fiets om de Col des Estronques te bereiken, vandaag hebben we ook weer een aantal stevige klimmen. Als we daar een opmerking over maken richting Frans dan krijg je altijd geweldige reacties als, het is geen Disneyland of little traverse and short climb. En hij is weer vertrokken. Het is duidelijk dat hij niet van gezeur en treuzelen houdt en met z’n 57 jaar zijn we ook niet in de positie om te gaan lopen mekkeren. En gelijk heeft hij. Door die extra inspanningen komen we op de mooiste plekken en bij iedere trail zou je willen dat er geen einde aan komt.
Het enige nare van deze reis is dat Pieter hem niet af heeft kunnen maken. Op een smal paadje na de derde afdaling raakt hij met z’n pedaal een rots en komt hij heel ongelukkig op z’n zij terecht. We hebben het allemaal niet zien gebeuren maar als we teruggaan om te kijken waar hij blijft zien we hem naast de trail zitten met duidelijk erg veel pijn. Buiten de pijn is er niks aan hem te zien en na vijf minuten besluiten we de hulpdiensten te bellen en komt er een hele operatie op gang. Uiteindelijk wordt Pieter op een brancard geknoopt en de helicopter ingehezen en naar het ziekenhuis in Cuneo gebracht. Daar blijkt dat zijn linkernier is beschadigd en dat hij moet worden geopereerd. Dat nieuws komt wel even binnen en een dag later zoeken we hem op in het ziekenhuis. Hij wordt goed verzorgd en is met zijn lengte een soort reus tussen de Italiaanse verpleegsters. Achteraf goed dat we niet hebben getwijfeld om de hulpdiensten te bellen en naast de nier zijn er alleen een paar ribben gekneusd/gebroken. Suf van de morphine laten we Pieter met een dubbel gevoel achter, wetende dat hij in goede handen is en wij niet veel voor hem kunnen betekenen. Zelf blijft hij er heel nuchter onder, we maken de reis met z’n drieën af en moeten er 30% extra van genieten.
Deel 3: Ligurië
Nadat we Pieter in het ziekenhuis hebben achtergelaten knapt in ieder geval het weer op. Eindelijk blauwe luchten en prachtige vergezichten. Het schitterende van dit gebied dat het landschap nog ongerept is. Op de hele reis zijn we welgeteld één skilift tegen gekomen. De dorpjes waar we doorheen komen zijn stuk voor stuk schitterend en langzamerhand worden de trails steeds stoffiger. Dat betekent dat we in de buurt van Ligurië komen waar we de laatste twee dagen van deze trip doorheen rijden.
Naast de trails uit de Stone King Rally rijden we deze dagen vooral ook stukken van de Trans Rivièra en lokale enduro wedstrijden die hier volop worden georganiseerd. Het karakter verandert dan ook en waar we de voorbije dagen vooral over wandelpaden hebben gereden, rijden we nu serieuze enduro tracks met -uiteraard- steile switchbacks! Samen met François maken we de ene na de andere nose turn en is het pittig werken om hem bij te houden. Dit gebied ligt bezaaid met geweldige technische afdalingen, al moet je wel scherp blijven. Je wil hier liever geen bochten missen want op veel plekken zijn de consequenties niet te overzien. François houdt ons daar scherp op en laat ons af en toe gaan in de afdaling als hij weet dat het kan.
Return to Olivetta
En dan komen we na zes dagen trails rijden behoorlijk uitgeput maar voldaan weer terug op de plek waar we deze trip zijn begonnen. De bus staat nog waar we hem achtergelaten hebben en we besluiten nog een snelle douche te nemen in de caravan (geen grap, het sanitair is speciaal te noemen) en dan in de bus te springen om alvast een eerste hap uit de terugreis te nemen.
We kijken terug op een geniale week. Geen idee of ze dit verslag lezen, maar een hele dikke MERCI aan François en Pierre (chauffeur) voor een perfect verzorgde trip!! Voor mij persoonlijk echt een gebied waar ik nog een keer terug wil komen. De mogelijkheden zijn eindeloos en ik heb al genoeg ideeën voor een volgende editie. Daar moeten we aan het eind van het jaar maar weer eens voor gaan zitten!