Op 16 april staan we om 04:00 uur ‘s morgens met z’n vieren aan de start van de Radon Epic Enduro. Een half jaar aan voorbereiding moet zich nu gaan uitbetalen. Het is voor ons allemaal een nieuwe ervaring en we weten dan ook niet precies wat we kunnen verwachten. Heelhuids de finish halen staat voorop. Hierbij een verslag van mijn race en voorbereiding aan de hand van een aantal getallen.
Zes maanden
Op 17 oktober gaat de inschrijving open. Ik zit klaar achter m’n laptop om onze plekjes veilig te stellen! Achteraf gezien totaal onnodig omdat de inschrijving bij lange na niet vol zit. Toch, het zorgt er wel voor dat het afgelopen half jaar in het teken heeft gestaan van dit evenement en trainen naar een specifiek doel werkt nu eenmaal beter. Vooral als het gros van de trainingen in de winter afgewerkt moeten worden. Pieter en ik hebben besloten zo min mogelijk aan het toeval over te laten. Om die reden zijn we bij Lijf en Visie aan de slag gegaan met krachttraining. Dat is een goede keuze gebleken. Die trainingen hebben echt effect gehad, met name bij de langere afdalingen merk je hoeveel kracht je moet halen uit je bovenlijf. Naast de reguliere conditietrainingen op de racefiets en mountainbike zijn we ook een lang weekend naar de Eifel geweest om de (afdaal)techniek bij te schaven. Dat was al een topweekendje waarbij de grenzen zijn verlegd. Tel daarbij nog een hoop rondjes op de lokale MTB-parcoursen en het mag gezegd worden dat de voorbereiding niet beter had kunnen verlopen.
1245
Olargues ligt helaas niet om de hoek. Ik was graag met de kamper richting Zuid-Frankrijk gereden, maar dan waren we nu nog niet terug geweest. Daarnaast zouden we de aandelen Shell een fikse koerswinst hebben bezorgd. Geen optie. De kamper mag een paar nachtjes extra in de stalling blijven staan en dit keer is het een kwestie van tentje en slaapzak inpakken en hopen dat alles in de stationwagon van Pieter past. Die lijkt ervoor gemaakt. Twee fietsen en alle bagage passen precies en met een verbruik van 1 op 12,45 is deze Ford ook zo slecht nog niet. Dankzij mijn Tilburgse roots blijk ik de ideale bijrijder te zijn, en logischerwijs zorg ik ervoor dat we na precies 12.45 uur rijden aankomen op de camping in Mons.
N+2
De schemering begint net in te zetten als we woensdagavond aankomen in het paradijs! Strak blauwe lucht, een graadje of 20 en, op een verdwaalde pensionado na, alle ruimte. We zoeken het mooiste plekje van de camping uit en zetten de tentjes op. Als ervaren kamperzigeuner weet ik dat je altijd (N+) 2 blikken voer mee moet nemen voor noodgevallen. Om negen uur blijkt geen enkel restaurant meer open en Pieter kroont mij tot ideale bijrijder-van-de-week nadat ik hem trakteer op een bord zuurkool en nasi uit blik. Voor de komende twee dagen is het plan om een aantal stukken van de route te verkennen. Twee keer een uurtje fietsen en voor de rest lekker rusten. Niet helemaal gelukt. Donderdag meer dan vier uur onderweg geweest en vrijdag zelfs vijf uur. Ahum, een half lusje blijkt een halve dag in beslag te nemen en zondag moeten we er drie achter elkaar rijden. Waarom noemen ze dit ook alweer de zwaarste eendaagse endurowedstrijd ter wereld?? Wel twee fantastische dagen gehad en ruim de tijd genomen om foto’s te maken en de moeilijke secties te oefenen op zoek naar de mooiste lijnen. Vrijdagavond komen Rigo en Koen aan en maken we zaterdag nog een mooie afdaling waarna de voorbereiding er definitief op zit. Nu is het zaak om de fiets klaar te maken voor zondag. De start is in het donker en we hebben allemaal de nodige verlichting mee om ons heelhuids van de berg te krijgen. Daarnaast ben ik al weken bezig om een systeem te bedenken dat volledig redundant (N+2) is uitgevoerd. Ik kan twee keer lek rijden, twee keer mijn ketting breken, twee keer mijn padje ombuigen, mijn remhendel breken, allebei mijn derailleurwieltjes verliezen, een set remblokken opstoken, versnellingskabel breken en dan nog lachend de finish halen. En toch heb ik niet meer bij me dan een heuptasje waarin tevens een extra bidon met sportdrank zit. Ik ben klaar voor de strijd!
3
Drie keer raden hoe laat mijn wekker stond. Juist, 03.00 uur. Na ongeveer drie minuten geslapen te hebben was het tijd om op te staan. Na een ontbijt dat bestond uit Griekse yoghurt met veel jam heb ik mijn spullen bij elkaar geraapt en zijn we richting Olargues gereden. Voor mij is de start om half vijf en dan mag ik me opmaken voor drie ‘lussen’ met in totaal ruim 4.800 hoogtemeters en hetzelfde aantal meters afdalen, verdeeld over 10 specials. We hebben afgesproken om te proberen zoveel mogelijk samen op te fietsen. In het begin gaat dat nog wel. Door op het einde van de specials op elkaar te wachten kunnen we samen aan de volgende klim beginnen. Op de derde klim zit ik te praten met een andere Nederlandse deelnemer (Merlijn) en die wijst me erop dat hij aan het doortrappen is om op tijd te zijn voor de eerste deadline. Ik heb me daar nog niet mee bezig gehouden maar ineens realiseer ik me dat er drie deadlines in het parcours zitten waarbij de laatkomers uit de race worden gehaald. Ik dacht dat die tijden heel ruim waren maar dat blijkt niet zo te zijn. Geen tijd meer om te treuzelen! De rest van de dag staat voor ons allemaal in het teken om de deadlines te halen. Voor Piet is dat het meest kritiek omdat hij een kwartier eerder is gestart en op ons heeft gewacht. Hij moet na de derde afdaling vol gas geven en we zien hem pas bij de finish weer terug. Ik heb een kwartiertje langer maar moet ook serieus op gaan letten en besluit ook mijn eigen tempo te gaan rijden. Vanaf nu is de wedstrijd echt begonnen.
Veertien
Na de eerste deadline te hebben gehaald met een marge van krap 14 minuten is het alle hens aan dek om deze tocht tot een goed einde te brengen. De specials die we tot nu toe hebben gereden zijn supervet. Het is moeilijk te beschrijven maar het is zo’n mooi spelletje; zo hard mogelijk afdalen over steile, technische en flowende trails zonder fouten te maken. Ik heb de bewuste keuze gemaakt om deze tocht op mijn hardt(r)ail te doen. Ik heb dus geen 14 cm achtervering zoals 99% van de overige deelnemers. Iedereen verklaart me voor gek dat ik het op deze fiets aandurf. Met name op de eerste proef hebben ze wel een punt. Een half uur lang rammel ik alle kanten op over een Romeins karrenpad. Gelukkig hebben we deze special verkend en wist ik vooraf wat er gaat komen en het enige doel is om dit te overleven. Dat is nét goed gegaan. Ik ben twee keer gestopt om te checken of mijn achterwiel nog heel was na een harde aanvaring met een steen, maar beide keren heeft het ProCore systeem me gered. Ik weet ook dat de specials die volgen minder rauw zijn en daar kan ik lekker knallen en is het maximaal genieten. Wel veel opgehouden door andere deelnemers maar het klassement is bijzaak, het draait om uitrijden vandaag. Na de eerste deadline gehaald te hebben is de volgende om 14 uur in Olargues. Na wat rekenwerk denk ik nog een half uur te hebben voor de laatste (hele technische) afdaling en dan nog een half uur om terug te fietsen. Korte pauze dus en als ik sta te eten komt Rigo aangereden. Top, hij heeft dus ook de vorige deadline gehaald en ik vertel hem om kalm aan te doen op deze special omdat deze heel verraderlijk is. Een half uur later boksen we onderaan na de finish van de special. Blij dat we nog leven zegmaar, want wat lag deze er moeilijk bij! Stukken klimmen in de special waar je helemaal stuk gaat, gevolgd door hele steile technische stroken waar het alle zeilen bijzetten is om op de fiets te blijven zitten. Na dit euforische moment slaat de stress weer toe. We hebben minder dan een half uur om in Olargues terug te zijn dus besluiten we kop-over-kop op volle snelheid terug te trappen. Super samengewerkt en dit keer hebben we op (ongeveer) veertien seconden de deadline gehaald!
88
Van de de 420 deelnemers hebben slechts 167 deze Epic Enduro uitgereden. Van onze ploeg heeft alleen Koen de strijd moeten staken. De man met de hamer… Te weinig gegeten en gedronken. Deze jongen zwemt de 200 vlinder in 2:39, maar heeft aan den lijve moeten ondervinden dat 4.800 meter klimmen op een fiets van 14 kilo andere koek is. Ik had mijn geld op hem gezet. Qua tijden op de eerste vier specials zat hij er goed bij, maar na proef 5 heeft hij de moedige en verstandige keuze gemaakt om te stoppen. Jammer, maar ik verwacht hem volgend jaar zeker weer aan de start en dan is het quitte of dubbel. Dan hebben we Rigo, aka Eddy the Eagle. Schrijf hem nooit af. Waar wij lopen fiets hij naar beneden! Met twee enduro’s in België op zijn CV heeft hij maar mooi deze tocht tot een goed einde gebracht. Respect! Na de tweede lus heb ik hem knock out op de parkeerplaats achtergelaten en ben ik voor eigen succes begonnen aan de derde en laatste lus. De eerste klim van deze lus was een klootzak van een klim, niet normaal. Het laatste stuk bestond uit een half uur lopen met je fiets op je rug. Dit heeft Rigo zelfs 2x gedaan na een kleine navigatiefout. Dan ben je bikkel! Dan Piet. Die kerel kan fietsen, niet normaal. Hoe langer de tocht, hoe harder hij gaat! Nadat hij de eerste deadline had gehaald is hij 300 man voorbij gereden en heeft de rest van specials tussen de toppers gereden. In plaats van deelnemers die de route blokkeren moest hij meerdere keren aan de kant om een stel idioten voorbij te laten. Hij is de enige van ons die foutloos heeft gereden en meer solide dan Piet bestaat niet. Hij zou zo mijn pensioen mogen beheren, grijns.. En dan mezelf. Ik ben super tevreden met mijn resultaat. Een 88e plek en vooral superlekker gereden. Ik heb nooit langer dan 6 uur achtereen op een fiets gezeten en wist dan ook niet hoe ik dit zou verteren. De zevende klim heb ik serieus moeten doorbijten maar daarna ging het weer heerlijk. Kalm aan in de klims en proberen op de afdalingen zo hard en gecontroleerd mogelijk te rijden. Dat is goed gelukt, alleen proef 8 was een drama waarbij ik minimaal 11 keer met m’n zak op m’n zadel ben geklapt. Maar buiten dat vooral enorm genoten en voor mezelf een geweldige overwinning dat ik hem heb uitgereden!
Nul
Dan nog een korte opsomming van de pechgevallen. Nul is het aantal lekke banden, gebroken kettingen, kapotte spaken en het aantal vrienden dat Piet in Frankrijk heeft gemaakt. Voor dit evenement moet het materiaal in orde zijn en dat hadden we goed voor elkaar. De fietsen krijgen in de specials zo heftig op hun donder dat het eigenlijk een wonder is dat het heel blijft.
4×20+10
Het stomste getal uit de geschiedenis van de getallen. Fransen blijven een vreemd volkje en dit is toch het meest treffende voorbeeld. Wie heeft dit bedacht? Het verbaast mij niet dat Einstein geen fransman was, maar er moet toch iemand zijn geweest die iets beters had kunnen bedenken? Mijn analyse is dat ze in Frankrijk na (een) Soixante-neuf zijn opgehouden met nadenken en niet verder zijn gekomen dan 60+10 en 4×20+10… Zelf maakte ik nog een meesterlijke misser toen ik met iemand van de organisatie stond te praten die wilde weten hoeveel veerweg mijn fiets had, en ik uitkwam op “dix trois”. Het was na 8 uur fietsen dus het zal de vermoeidheid zijn geweest. Naja, deze overpeinzing geeft ongeveer het niveau van de rest van de vakantie weer. Zo dom mogelijk lullen en iedere dag minimaal negentig keer BONSJOER roepen (nét iets te hard en een tikkeltje overdreven) tegen willekeurige voorbijgangers. Ik heb, in tegenstelling tot Piet, honderden vrienden gemaakt. Wat een mooi weekje was dit, zeker voor herhaling vatbaar!
