Op zo’n 2,5 uur rijden van Newcastle ligt de Tweed Valley. Vorig jaar november zijn Manu, Koen en ik voor het eerst naar de deze plek gekomen (zie reisverslag) en dat was ons zo goed bevallen dat we op de boot terug besloten om zeker een keer terug te gaan. Toen begin januari bekend werd gemaakt dat de tweede wedstrijd van de Scottish Enduro Series in Innerleithen werd gehouden was het plan snel gemaakt. Helaas kon Koen dit keer niet mee vanwege zijn afstuderen maar Piet en Bas waren heel benieuwd wat dit gebied te bieden heeft.
Net als vorig jaar hebben we een appartement gehuurd in Peebles waar we op vrijdagmiddag aankomen. De race begint op zaterdag met de mogelijkheid om alle specials te verkennen, vervolgens is op zondag de echte wedstrijd. Die mogelijkheid om te verkennen laten we uiteraard niet aan ons voorbij gaan en daarom gebruiken we de vrijdagmiddag om wat trails te rijden en te wennen aan het terrein zodat we fit aan het weekend kunnen beginnen. Op zondag moeten er zes specials worden afgewerkt en in totaal moet er zo’n 1.800 meter geklommen worden. Dat beloofd dus een behoorlijk pittig weekend te worden.
We doen hierbij verslag aan de hand van de namen die ze bedacht hebben voor de trails.
Special 1. Mildly Aroused
Alles gaat hier op zijn Schots. Een mooi voorbeeld daarvan is de briefing die we bij het vertrek naar de eerste special krijgen. Het is ons met klem aangeraden om op tijd te zijn voor de start. Zo niet, dat riskeer je een tijdstraf waarmee je hele klassement direct om zeep is. Als we ons netjes om 08:50 melden blijkt onze groep 2x zo groot als verwacht, wat betekent dat minstens de helft te laat is. Kennelijk wordt de Schotse soep ook niet al te heet gegeten. Vervolgens begint de official met een mooi accent te vertellen over de regels tijdens de wedstrijd. We passeren halverwege een drukke winkelstraat en het verzoek is om geen wheelies te doen en níet over de stoep te rijden. Hij vervolgt zijn verhaal met de toevoeging dat het maken van een wheelie niet het einde van de wereld betekent, maar rijden over de stoep wel!
Heerlijk die droge humor. En dat schotse sfeertje is overal aanwezig. Zelfs tijdens de wedstrijd hebben we halverwege tijd voor een bakje koffie in de LCS (Local Coffee Shop). De shop is net zo groot als een gemiddelde huiskamer en je hebt de keuze uit twee grote tafels om aan te gaan zitten. Dat houdt in dat alles en iedereen door elkaar zit. We doen een rondje dubbele espresso’s waarvan je hartslag direct 10 slagen omhoog schiet zodat we weer voldoende opgewonden zijn voor het tweede deel van de wedstrijd.
De track
Na 45 minuten fietsen komen we bij de start van special 1. Het begin is VOL gas over een heideveld met een paar hele mooie bochten die op volle snelheid genomen kunnen worden. Bij het ingaan van het bos moet er maximaal geremd worden om de eerste krappe bocht in het bos niet te missen. Daarna bestaat de track uit een opeenvolging van krappe bochten en de ondergrond is hier stoffig omdat het de laatste tijd extreem weinig geregend heeft. Een hele mooie special waar je naast je stuur eigenlijk ook je schouders zou moeten inkorten.
Special 2. Coffee and Cream
Sommige specials heb ik voor mijn gevoel echt snoeihard gereden. Omdat je de tracks hebt mogen verkennen kun je wat meer pushen en de limiet opzoeken dan wanneer je blind rijdt. Daarbij komt dat deze tracks vreselijk goed zijn aangelegd. Vol met hele mooie bochten, maar ook nog steeds heel natuurlijk door de vele stenen en wortels die je overal tegenkomt. Vanaf een bepaalde snelheid maakt het echter niet meer zoveel uit wat er in je pad ligt, als je je stuur goed vasthoudt en de juiste lijnen rijdt dan merk je weinig van al die obstakels. Dat gevoel is echt verslavend. Als je na de race de tijden vergelijkt met de toppers dan wordt toch snel duidelijk dat je de koffie bent, en niet de room. Mr. Reece Wilson rijdt de snelste tijden en bevindt zich duidelijk in een andere dimensie want hij bewijst dat het allemaal nog veel sneller kan. Toch, wat was er gebeurd als wij hem op de trainingsdag niet hadden geholpen met het fixen van z’n achterband? Als downhiller ben je natuurlijk niet gewend om zelf je banden te moeten repareren. Gelukkig zijn wij de beroerdste niet. Drie pluggen en wat CO2 later kon meneer weer op pad en heeft Manu nog een deel van de track achter hem aan kunnen rijden om wat lijnen af te kijken.
De track
Het begin van de trail is weer op de heide en al snel duik je het bos in voor een serie krappe bochten. Na een vrij lange transfer over het shotter duiken we de trail ‘Flat White’ op die we ook nog kennen van onze vorige trip. Een serie heerlijke bochten met overal een mooie banking om je op te vangen. Dan nog een paar steile stroken voordat je bij de finish aankomt.
Special 3. Escape from New York
Veel van bossen waar de routes doorheen lopen zijn productiebossen. Dat betekent dat alles hier erg dicht op elkaar staat en netjes in rechte lijnen is aangeplant. Beetje zoals in New York. Het voelt dan ook alsof je met een straaljager door Manhattan vliegt. Geen idee of dat de gedachte is achter deze naam, maar de vergelijking werkt wel voor mij. Halverwege de trainingsdag besluit ik dat ik mijn geluk genoeg heb opgebruikt en het is duidelijk dat je hier met een te breed stuur op zelfmoordmissie bent. Als we door Innerleithen komen zet ik de Capra bij I-Cycles neer met het verzoek om aan iedere kant een centimeter van m’n stuur af te halen.
Als ik een kwartier later mijn fiets ga ophalen kan ik wel janken. Ik weet zeker dat de monteur zich heeft vergist en aan iedere kant een inch (2,54 cm) heeft afgezaagd. Ineens ben ik voor een Brexit! Wat een stelletje ezels… Maar de rolmaat liegt niet, precies 760mm breed. Ik controleer voor de zekerheid de rolmaat en uiteindelijk moet ik toch toegeven dat het probleem tussen mijn oren zit. Om mijn fiets de volledige Schotse makeover te geven koop ik nog een zogeheten Mudhugger wat eruitziet als een spatbord van een oldtimer motor. Ook hier is het even wennen aan de look, maar het werkt geniaal op de modderige tracks. Geen wonder dat iedereen er hier mee rijdt. Een paar afdalingen later ben ik overigens gewend aan het smallere stuur en het is maf hoeveel strakker je langs de bomen durft te sturen, dit geeft echt een bak meer vertrouwen.
De track
Dit is de langste track van de wedstrijd en bestaat uit drie tracks die ze aan elkaar hebben geknoopt. Zonder overdrijven moet je tijdens deze special ongeveer duizend bomen ontwijken. Het lijkt af en toe meer op jiu jitsu dan op mountainbiken. Vooral de laatste 100 meter voor de finish is spannend, het kan zonder te remmen maar dan moet je wel heel goed mikken!
Special 4. Big Mincer
Het zou niet terecht zijn om mijn Polo te gaan vergelijken met een gehaktmolen, maar hij verdient het wel om hier genoemd te worden. Wie onze verhalen weleens gelezen heeft weet dat we een bijzondere band hebben met onze ‘trailautos’. Onze trips zouden simpelweg niet mogelijk zijn zonder. De Volvo van (de moeder van) Koen, aka the Vulva, aka the Mothership, is al vaak voorbijgekomen als trouwe metgezel en vormt eigenlijk een vast onderdeel van ons enduro team. De Polo komt over het algemeen wat minder vaak voorbij omdat voor onze trips een grote auto op gas nou eenmaal handiger is. Toch, als de Polo moet opdraven dat staat die altijd kranig zijn mannetje.
Voor deze trip moesten Manu en ik hem flink volladen met fietsen, bagage, tassen vol met vreten, gereedschap en reservewielen. De vader van Manu had er een hard hoofd dat het ging passen en stelde voor om zijn Citroen C4 mee te geven. Niks daarvan, beetje passen en meten en alles gaat erin. Het klapstuk komt op zaterdag. Piet heeft aan het begin van de dag besloten om niet mee te rijden want hij heeft sinds de avond ervoor last gekregen van hartkloppingen (achteraf blijkt de oorzaak een neusspray met vervelende bijwerkingen). Hij heeft de auto van Bas mee en besluit ‘s middags naar het ziekenhuis te gaan om zich te laten controleren. Na de training staan Bas, Manu en ik daarom met zijn drieën op de parkeerplaats met één auto. Het regent al de hele middag en het is drie kwartier fietsen naar ons appartement.. Ik roep stoer dat alles in de Polo past en dan begint het passen en meten. Gelukkig studeert Manu nog en krijgt hij les in ruimtelijk inzicht. Twee fietsen op de drager, wielen uit de fiets van Bas. Die past precies met zijn voorvork achter de voorstoelen. Rest van de troep half-om-half opstapelen, nog een wiel op de fietsendrager knopen en we kunnen op pad!
Naast ons staat een kerel met een Golf Station en hij kan het maar moeilijk geloven. Hij heeft al moeite om één fiets in z’n auto te krijgen. Toch mooi dat je ongeveer 10 mille aan fietsen in een auto kan proppen met een dagwaarde van ongeveer eentiende daarvan.
De track
Dit is veruit de langzaamste special van de zes. Hij start bovenop de heuvel aan de zuidkant van het dal. Ook al zou er een jaar lang geen regen vallen, dan nog is het hier één grote modderpartij. Het hoogteverschil is beperkt dus er moet veel bijgetrapt worden. Hier kun je je klassement makkelijk om zeep helpen en we besluiten geen onnodig risico te nemen en proberen clean te rijden.
Special 5. Hot Chocolate
Pal naast het appartement liggen de eerste trails en als we vrijdagmiddag onze lunch op hebben maken we ons gereed voor een ‘infietsrondje’. Een half uur later staan we bovenaan de start van de eerste afdaling en vooral Manu bewijst dat hij er zin in heeft. Hij laat een mooi gat vallen om dicht te rijden en zet zijn GoPro aan. We staan een paar bochten verderop te wachten maar het duurt verdacht lang voordat hij aankomt. Wat blijkt, hij heeft op volle snelheid de allereerste bocht van de vakantie gemist en is rechtdoor geschoten, dwars door een stel takken heen en vervolgens door de voordeur het gras in gedoken! “Coming in hot!” zouden ze in Schotland zeggen. En laat die jongen nu ook enorm van chocolademelk houden en de naam is weer geduid. Omdat beelden meer zeggen dan duizend woorden hierbij de GoPro beelden van Manu zijn eerste meters: LINK.
De track
De moeilijkste trail van vandaag. Ongeveer net zo modderig als de vorige maar dan een stuk steiler met een aantal hele lastige drops. Heb je te weinig snelheid dan land je met je voorwiel op een gladde wortel en kun je hoogstwaarschijnlijk je sleutelbeen gaan repareren. Een kwestie dus van snelheid houden en je voorwiel goed plaatsen. Het tweede deel van de special is dan weer high speed en veel off camber waarbij je het laatste stuk tot de finish echt je remmen los kunt laten.
Special 6. Chasing the Dragon
Een stukje race tactiek. Omdat Manu een serieuze kans maakt om een mooie uitslag te rijden bij de junioren hebben we een plan bedacht waarbij we elkaar zo min mogelijk in de weg rijden. We starten vandaag in een vaste volgorde waarbij een soort buffer voor onszelf inbouwen. Piet gaat daarbij als eerste van start en Manu als laatste. Zo kunnen we elkaar mooi opjagen en op deze manier voorkomen we dat we tussen allerlei vervelende deelnemers terecht komen die niet aan de kant gaan.
Dit systeem bewijst zich al op de eerste special. Piet heeft na de check up van gisteren besloten om mee te doen met de wedstrijd maar doet het een tandje rustiger dus hij mag als eerste in de rij. 30 seconden later vertrekt Bas en daarna is het mijn beurt. De eerste strook van deze special slingert over een heideveld en kan op volle snelheid genomen worden. Supervet begin en daarna het is maximaal remmen om de eerste haakse bocht het bos in te halen. Daar begint het slingeren tussen de vele bomen en bij de eerste steile sectie weten Bas en Piet nog net een meisje van de trail af te helpen die hard gevallen is. Precies op tijd voordat ik eraan kom. Het toeval wil dat we haar later nog in de pub tegenkomen en ze maakt het gelukkig goed. Voor mij een mazzeltje want het heeft me bijna geen tijd gekost en ik rijd een van mijn beste specials ooit.
Onze tactiek hier geholpen en Manu heeft ook vrij baan gehad om te knallen. Piet en Bas krijgen na de race -zoals het hoort- hun tijden gecompenseerd voor de eerste hulp die ze hebben geboden.
De track
De laatste track van de dag is ook de vetste. Als je de gemiddelde snelheid zou kunnen meten dan weet ik zeker dat die bij deze special het hoogste was. Het begint met een lange sprint en wat lastige bochten waar je moet zorgen de hoge lijn te pakken. Daarna een lang recht stuk met een paar sprongen erin en dan op volle snelheid weer het bos in! Zo vet, bochten ‘railen’ heet dat in het enduro jargon. Daarna nog een toetje met een hoop publiek bij de laatste serie kombochten.
De resultaten
Na een lange dag racen hebben we allemaal een fantastische dag gehad en zonder kleerscheuren de finish bereikt. Bas staat als 35e in de uitslag en Piet is 180e geworden bij de snelle mannen. Manu heeft een mooie negende plek gereden bij de U21 klasse en ik heb een 11e plek bij de Masters. Daarmee zijn de eerste EWS punten binnen!
klik hier voor de volledige uitslag.