Finale in Finale

Het is oneerlijk verdeeld in de wereld mensen. Soms kom je op plekken die duidelijk vooraan hebben gestaan in de rij voor het geologisch loket. Finale Ligure is daar een goed voorbeeld van. In dit gebied ontmoeten de uitlopers van de Alpen de Middellandse Zee en dat zorgt ervoor dat je zowel een schitterend strand hebt, als meerdere heuvels van boven de 1.000 meter. En dat alles verpakt in een heerlijk klimaat en binnen straal van twintig kilometer. Dat maakt dit gebied perfect voor een weekje chillen & enduro rijden.

We combineren onze reis naar Finale met de laatste wedstrijd van de Enduro World Series. De profs gaan hier uitmaken wie de overall winnaar van 2018 wordt en wij rijden mee in de Challenger klasse. Alle ingrediënten zijn dan ook aanwezig voor een prachtig weekje.

Nato Base

Donderdag: Karma is no bitch

Voor het donker thuis zijn; dat was iets waar ik als kind al problemen mee had. Ben je net lekker bezig met het bouwen van een hut, is het ineens donker en had je een half uur geleden thuis moeten zijn. Dat is me meer dan eens overkomen. Intussen ben ik erachter dat ik die eigenschap niet van een vreemde heb. Tijdens de vakanties met m’n vader is het een vast optredend fenomeen dat we het laatste uur van onze tochten in de schemering afleggen. De eerste dag in Finale past precies in deze traditie.

‘s Ochtends hebben we om 9 uur een afspraak voor een shuttle. Finale is geen skigebied en een lift zul je er niet vinden. In plaats daarvan rijden er talloze busjes met een gekke Italiaan erin en een aanhanger erachter om je naar bepaalde punten te brengen. Vanaf daar heb je de keuze uit een heel netwerk van trails. Wij laten ons voor 10 euro afzetten bij Nato Base. De eerste afdalingen zijn wat onwennig. Het is droog, stoffig, veel (scherpe) stenen en dat maakt het moeilijk om de juiste snelheid te vinden. Voor je gevoel ga je veel te langzaam, maar laat je de remmen los dan wordt het meteen gevaarlijk. Het is dus zoeken naar de juiste snelheid. Na twee lange afdalingen vinden we het wel mooi en gaan we terug naar de camping. Onderweg besluiten we toch nog een extra trailtje mee te pakken en de geplande lunch wordt een late lunch.

Terug op de camping besluiten we dat het wel mooi is geweest voor dag 1, maar dan zien we nog een mooi zwart lijntje op de kaart. De ‘Karma trail’… Een klein uurtje later worden we door Imke (de zus van Koen) afgezet bij Melogno. Wat op de kaart een makkelijke verbinding leek blijkt toch nog een flink stuk fietsen. Dat fietsen verandert in een klauterpartij en ongeveer drie kwartier later staan we, met drie lege bidons, op de Monte Carmo (1.389 mtr) naar een ondergaande zon te kijken. Dit is verreweg het mooiste uitzicht van de week en we worden er alledrie een beetje stil van, wat een fantastisch mooie plek. Maar tijd om te treuzelen hebben we niet met nog een half uur voordat het donker wordt. De afdaling is werkelijk fantastisch (zie onder voor een beschrijving van de mooiste trails) en een absolute aanrader. Gelukkig staat Imke onderaan te wachten zodat we de laatste 10 kilometer niet in het donker terug hoeven te fietsen over een weg met gekke Italianen.

Nog een half uurtje licht, en ruim 1.300 meter af te dalen…

Vrijdag: 

Dit is voor mij en Koen de tweede Challenger na Frankrijk in mei van dit jaar (verslag Olargues). Op z’n Italiaans krijgen we één dag voor de wedstrijd de informatie over de tracks, direct gevolgd door de reminder. Het is verplicht bij de EWS wedstrijden om de route een dag van tevoren te verkennen. Bij andere wedstrijden is dat niet toegestaan en wordt er juist gedreigd met diskwalificatie als je vooraf de routes gaat verkennen. Voor beide formats valt wat te zeggen maar persoonlijk vind ik deze opzet wel fair. Het voordeel van de gasten die de tracks al kennen wordt hiermee beperkt, en het grootste voordeel is dat je nóg harder kunt pushen omdat je (ongeveer) weet wat er komt.

Het is opvallend rustig op de route naar de eerste special. Na een paar kilometer wordt duidelijk waarom. Wij zijn, samen met een paar belgen, de enige die de route fietsend afleggen. Werkelijk iedereen maakt gebruik van een shuttle. Dat vind ik persoonlijk een puntje voor de evaluatie. Alle verbindingsstukken zijn over shuttlevriendelijk asfalt en dat maakt de route er niet mooier op. Dat mogen ze van mij per direct verbieden, ook bij de training geen hulp van buitenaf zodat we mooie singletracks kunnen rijden.

De dag verloopt verder prima en voor de verandering zijn we voor het donker thuis. Genoeg tijd om de fietsen in orde te maken voor de wedstrijd en een heerlijke duik in de zee te nemen. Op de terugweg naar de camping halen we nog een lekkere Gelato en een paar flessen koud Birra voor bij de KungFu Nasi om morgen topfit aan de start te verschijnen.

Piet ontdekt een shuttlebus in dezelfde kleur als z’n Santa Cruz.
Koen, een Commencal en een hakbijl. De trias endurica…
Onze vaste gelatodealer

Zaterdag: Flat pedals (almost) win medals

Raceday! Op het menu staat een route van in totaal 47 kilometer met daarin vier getimede specials. Het venijn bij deze wedstrijd zit aan het einde. De eerste drie specials zijn relatief makkelijk en de laatste is de bekende ‘DH Men’ waarbij het laatste deel van de track bestaat uit een supersteile afdaling met schitterend uitzicht op de Middellandse Zee.

De eerste twee specials gaan super. Op de eerste special zit ik slechts 5 seconden van de snelste tijd en onderweg rijd ik (voor mijn gevoel dan) bijna de tenen van een paar toeschouwers zo hoog als dat ik in de bochten zit. De tweede special is wat langer en slingert mooi door een vallei met allerlei natuurlijke obstakels en krappe bochten, te gek! Ik klok de vierde tijd en het rijden gaat goed. Helaas begint aan het einde van de special mijn dropper moeilijk te doen. Hij blijft niet omlaag en zakt naar beneden als ik erop ga zitten. Ik zit dus met een soort jojo tussen mijn benen. We komen halverwege gelukkig langs de camping en ik denk het probleem gefixt te hebben. Toch begint hij vlak voor de start van special drie weer te jojo-en. Het mag de pret niet drukken want de specials zijn geweldig.

Achteraf zie ik in de uitslagen dat ik het vooral in de laatste twee specials heb laten liggen. Als ik die iets agressiever had gereden dan… ‘As is verbrande turf’ zouden ze zeggen in Brabant. In de einduitslag scoor ik een zevende tijd en daar ben ik heel tevreden mee. Ik zit alleen voor de derde keer dit jaar dicht tegen het podium aan. Volgend jaar dan maar, want ik ben de enige kerel van 39 die graag een jaartje ouder zou zijn, want dan…

Professor Lambrechts heeft ons begin dit jaar proberen te naturaliseren tot Belg…
Start van de DH Men
Anti Jojo fix

Zondag: Octopussy

De tracks in Finale zijn fantastisch, maar ook het eten is een prima excuus om eens naar Italië af te reizen. Als ik op vakantie ben wil ik graag één keer goed uit eten. Piet zijn ouders kennen de omgeving goed en hebben ons een restaurant geadviseerd met uitzicht op de zee. Al zouden ze hier alleen mosselen serveren, dan nog zou dit een echte aanrader zijn. Gelukkig hebben ze ook andere dieren gevangen en een goede fles wijn erbij zorgt voor een gezellige en smakelijke avond.

Dat eten hebben we wel verdient. Wederom hebben we vandaag een flinke klauterpartij achter de rug en het plan om het rustig aan te doen is behoorlijk mislukt. Omdat we ‘s ochtends langer onderweg zijn geweest wordt het spannend of het gaat lukken om de profs in actie te zien op de laatste special (DH Men). We zijn pas om drie uur terug op de camping en ik kies ervoor om op de fiets naar de plek te rijden waar je mooi zicht hebt op de actie. Koen en Piet nemen het (wijze) besluit om de auto te pakken. Mijn route blijkt zo in The Passion te kunnen. Het pad is smal en bestaat uit een verzameling van alle planten en struiken die doorns en stekels bevatten. In de volle zon ploeter ik me een weg richting de laatste special en ik trek mezelf aan alle kanten open. Ik geloof er niet meer in dat ik op tijd ga komen, maar gelukkig lukt het me om de top 20 nog voorbij te zien komen en dat maakt het uiteindelijk de moeite waard. Zo gaaf om te zien hoe hard die mannen naar beneden komen.

Molto bene
Fransman Oton laat even zien hoe het moet!

Maandag: Finale Limburgia

Na de ‘rustdag’ hebben we voor vandaag een shuttledag gepland om nog zoveel mogelijk trails te rijden. In de ochtend maken we gebruik van the mothership waarbij we omstebeurt afwisselen als chauffeur. De kaart die de italianen van het gebied hebben gemaakt blijkt wel weer typisch Italiaans en de routes kloppen niet altijd. Een tip voor mensen die nog eens naar Finale gaan, gebruik de Trailfork app, die is actueel en geeft een goed beeld van de routes en zo kom je niet voor verrassingen te staan. In de middag pakken we nog een shuttle omhoog zodat we met drieën de laatste afdalingen kunnen rijden. Het weer is vandaag wat minder mooi maar als typische Hollanders worden we daar niet warm of koud van. Ook met slecht weer is het hier nog steeds schitterend fietsen.

Op Prinsjesdag is besloten om 1,2 miljard euro extra uit te trekken voor defensie. Als we dat geld nou eens gebruiken om een aantal militairen naar het zuiden sturen, via de Ardennen, de Vogezen, de Jura, de Mt. Blanc en pas stoppen als ze in Finale bij de kust aankomen. Dan hebben we Nederland zoals we dat nu kennen maar alleen Limburg een stukje langer gemaakt.

Piet zoekt vast de makkelijkste route voor de militairen.

Dinsdag: Wurmhole

Piet en ik rijden vandaag nog de route die de profs hebben gedaan, maar dan met een paar extra lusjes. Dit zijn wel een paar van de mooiste tracks van deze week. Vooral de Mao Crest springt er bovenuit. Bij deze track rijd je een groot deel parallel aan de Middellandse Zee en het uitzicht is fantastisch. Ook de trail is supergaaf met enkele lange stroken die je op volle snelheid kunt rijden waarbij je een spoor van stof achterlaat. Ik merk wel dat ik al vijf dagen op de fiets heb gezeten en de scherpte is niet meer aanwezig. Mijn voorvork begint ook steeds harder te kraken en tot drie keer aan toe rijd ik de pluggen uit mijn achterband. Ondanks deze ongemakken besluiten we unaniem om de week af te sluiten in stijl. In de schemering rijden we nog de laatste tracks uit de EWS, de Border Line.

Wat een topweek! Het klimaat, de tracks, de zee… Het is echt de perfecte combinatie. Er wordt nu al een plan gesmeed om hier volgend jaar weer terug te komen.

Dit plaatje somt het wel op; perfecte track, de zee en een heerlijk zonnetje…

 


Top trails:

Karma Trail: Een pittig karwij om bij het beginpunt te komen, maar wat een vette trail! We stonden pas om half zeven aan de top en wisten dat het moeilijk ging worden om voor het donker weer beneden te zijn. Dat maakte de afdaling ook extra speciaal. In het begin veel krappe bochten waarbij het lijkt alsof je door een leegstaande sloot rijdt met heel veel losse stenen. Het onderste deel volgt de oever van een riviertje voor een vrij diepe kloof waar je over een heel smal paadjes met allerlei vette obstakels rijdt. Zorg wel dat je voor het donker beneden bent…

La Rocche Gianchi: De secties in het begin van deze track zijn de moeilijkste van wat wij gereden (en gelopen) hebben deze week. Een goed excuus om nog eens terug te komen, grijns. De start is op een rotspunt waar je bijna uit je sokken geblazen wordt en dan loopt de route over een steile kam met enkele heftige secties. Vervolgens slingert de route nog een heel stuk door het bos met fantastische krappe bochten.

Mao Crest: De trail eindigt in Spotorno en ook hier geldt dat het een stukje fietsen is om er te komen. Via een shuttle naar Nato Base is het nog ongeveer 15 kilometer fietsen over een bergkam. De trail loopt voor een groot gedeelte parallel aan de zee en het uitzicht is zo mooi. De ondergrond bestaat uit veel los puin en alles kom je tegen in deze trail, technische secties, lange stroken op volle snelheid en heerlijke bochtencombinaties. Ga niet naar huis voordat je hier gereden hebt!

La Carbonera: Een leuke trail die vanaf de Nato Base redelijk makkelijk te bereiken is. De ondergrond is vrij lomig en deze kant van de heuvel heeft duidelijk een iets ander klimaat. Hele gave secties en eenmaal beneden rijd je vrij makkelijk via een shotterpad weer omhoog.

Border Line: Zeker niet de moeilijkste afdaling die we gereden hebben deze week. Wat deze track fantastisch maakt is de dichte begroeiing waar je doorheen fietst en de daarbij behorende krappe bochten. Martin Maes heeft hier zijn hand gebroken na een crash en als je deze track gereden hebt weet je waarom! Zorg dat je aan het einde al je vingers en tenen nog hebt dan is dit een geweldige afdaling.