Na een uitstekend verlopen Epic Enduro was het plan om bij de Enduro de l’Amblève een mooi klassement te rijden. De afgelopen drie weken heb ik wel gemerkt dat 14 uur op de fiets zitten een behoorlijke aanslag is op je fysiek. Ik heb nog nooit zoveel pap in mijn benen gehad. Dat ik moest bijkomen van deze inspanning is wel duidelijk. Maar, na drie weken rustig aan doen is het nu weer tijd om de bomen het bos uit te trappen.
Op het programma staan acht specials in het gebied langs de Amblève en de Ninglinspo. Dit is verreweg de meest technische enduro die je in België kunt fietsen. Vorig jaar heb ik voor het eerst meegedaan en toen moest ik mijn meerdere erkennen in sommige specials. Op een flink aantal stroken heb ik gelopen en meerdere keren de ‘soft route’ genomen. Dat moest dit jaar anders.
Het typische aan deze wedstrijd is de grote hoeveelheid stenen in het parcours. Die kun je eigenlijk beter omschrijven als ‘brokken’, waar de organisatie je maar al te graag overheen stuurt. Vaak kun je niet zien wat erachter zit en dat maakt het best lastig. Het plan was helder, geen onnodige risico’s nemen, geen domme fouten maken. Als dat lukt, dan maar eens kijken waar het schip strandt.
En dat schip strandt vrijwel direct… Ondanks mijn dubbele luchtkamer rijd ik op de eerste stenensectie mijn achterband kapot. Ongeveer zoals de Titanic op een verdwaalde ijsschots botste. Dat maakt aan alle ambities meteen een einde. Voordat ik goed en wel doorheb dat ik lek heb gereden volgt een flinke drop waarbij ik voorover mijn stuur duik. Lekker begin van de dag.
Na de proef zo snel mogelijk een nieuwe binnenband gewisseld en direct weer door om op tijd te zijn voor de volgende special. Na 100 meter merk ik dat mijn shifter vast zit en daardoor kan ik niet meer afschakelen. Kennelijk heb ik bij die valpartij mijn shifter geraakt en zit het hendel nu vast. Weer stoppen en proberen dit te repareren (ondertussen is mijn humeur flink verpest). Dan blijkt dat mijn tooltje niet beschikt over de juiste maat inbussleutel en besluit ik maar een ander boutje los te draaien. Met als gevolg dat er een hele zwik veertjes, lagers en andere onderdelen op de grond liggen. Nu ben ik er echt klaar mee. Ik sta op het punt om de hele zooi in de berm te smijten, maar besluit dan dat ik hoe dan ook de finish ga halen, al moet ik op één wiel verder.
Het geluk wil dat ik vroeger veel naar McGyver heb gekeken. Met het nodige geknutsel weet ik de shifter weer enigszins te repareren. Wel houd ik een veertje over waarvan ik niet begrijp waar die vandaan komt. Maar ach, ik kan in ieder geval verder naar proef drie, al moet ik nu alles in één versnelling doen. Op naar special 3. Vlak voordat ik aan de beurt ben kijk ik nog een keer goed naar mijn achterband. Ik rijd met latex en verbaas me dat ik lek heb gereden. Een klein gaatje zou gedicht moeten worden door de latex. Dan zie ik op de zijkant van mijn band een ballon ontstaan van de binnenband die door een snee van vijf centimeter naar buiten komt zetten. Verrek, daar heb ik geen rekening mee gehouden. Ik weet zeker dat ik hiermee het einde van de special niet ga halen maar heb weinig keuze, nog 30 seconde voordat ik moet starten..
Ook nu weer het grootste deel van de special lopend afgelegd. Na de aankomst van Maarten een band geleend, onder de voorwaarde dat hij hem terugkrijgt mocht hij lek rijden. Met wat stukken plastic zorgen we ervoor dat de binnenband niet opnieuw naar buiten kan komen en rijden we door naar proef vier. Na al deze ellende begin ik er weer een beetje lol in te krijgen. Het weer is prima, we zitten met vier man na elkaar in de startvolgorde dus we maken er het beste van. Proef 4 en 6 gaan best lekker en in de uitslag zit ik rond positie 50/60. Dat is prima! Er had dus meer ingezeten dan de drie-na-laatste plek in het eindklassement. Bij proef 7 besluit ik dat weer eens tijd wordt om wat te lopen dus rijd ik twintig meter na de start lek op een scherpe steen. Gelukkig word ik onderweg luid aangemoedigd door het publiek dat langs de kant staat!
Nog een snelle plaksessie en dan door naar de laatste special van vandaag.
Special 8 is een hele steile proef met de start pal onder een viaduct van de E25. Wat een gave locatie is dit. Ik ben blij dat ik het gehaald heb en neem geen risico’s meer op deze laatste proef. Onderaan wacht een heerlijk biertje en ik vind dat ik die wel heb verdiend vandaag.
Ongeluk reist niet alleen luidt het gezegde. Dat is vandaag ook het geval. M’n maatje Koen heeft ook twee lekke banden gehad en heeft drie specials niet kunnen rijden. Het klassement stelt dus niks voor vandaag maar al bij al was het wel weer een mooi avontuur.
Hier nog een filmpje van de start van de eerste special. Toen zat er nog pethat op!