Ieder jaar probeer ik iets te bedenken om met mijn neefjes en nichtjes te doen. Vorig jaar ben ik met de jongens naar het pirateneiland in Maurik geweest en het hoogtepunt van dat weekend was de befaamde Harry Slinger afdaling in de mountainbikeroute van Amerongen. Dat ging de jongens heel erg makkelijk af en daarom was het doel om de lat dit jaar wat hoger te leggen. Na wat rommelen in Komoot kwam ik tot een mooie driedaagse route in Zuid Limburg, zie collectie. Met de start/finish op Maastricht CS, een dag dikke trails rijden in de buurt van Aken en een camping waar de kippen los over het terrein lopen kon ik de jongens -en mezelf- vrij gemakkelijk enthousiast krijgen. Ook opa houdt wel van een stukkie fietsen en zodoende konden de voorbereidingen beginnen.
Heavy metal
Om alles mee te slepen beschik ik over de beste bike packing fiets ever, mijn Surly Karate Monkey. Eigenlijk kun je deze fiets volhangen met wat-je-maar-wilt en hij gaat alleen maar lekkerder rijden. Omdat opa wel een pannenkoek wilde bakken werd de Surly voorzien van 2-pits gasfornuis en wat hem betreft hadden we ook de koelkast, steenoven en besteklade meegenomen. Voor de jongens de fietsen voorzien van aarsrakketten, slaapzak + tent en een pot pindakaas. Dit alles vakkundig in de Yeti gepropt en koers gezet richting Eindhoven. In de auto de jongens de controle gegeven over de muziek en dat leidde ertoe dat de hele playlist van Metallica voorbij kwam. Erg grappig, toen ik een jaar of 14 was kocht ik mijn allereerste cassettebandje, ‘The Black Album’ van Metallica. Dat heb ik in die tijd helemaal grijs gedraaid (letterlijk) en hoe leuk is het om te zien dat 30 jaar later de geschiedenis zich lijkt te herhalen! Dus met Master of Puppets (toepasselijke titel) over de speakers begonnen we aan ons avontuur.
Een hekel aan iedereen
In Eindhoven staat opa al op ons te wachten en samen fietsen we naar het station. Na aankomst in Maastricht beginnen we natuurlijk even met een selfy (stom!) en dan op zoek naar de juiste route. Gids Steven dirigeert ons de stad uit en via een provinciale weg klimmen we een flink stuk omhoog (ook stom). Op de klim worden we twee keer ingehaald door e-bikers (hekel aan!) om na een kilometer of 10 aan de eerste onverharde paden te beginnen (best stom als je tassen aan je fiets hebt hangen). Het is pittig warm (ook een hekel aan) en we stoppen regelmatig in de schaduw om wat te drinken. Van al dat fietsen krijg je best pijn aan je reet (ook een hekel aan!) maar gelukkig zijn er onderweg genoeg plekken waar je een ijsje kunt krijgen (vooruit, dat is altijd chill!). Na het ijsje moet er weer geklommen worden (nog steeds stom!) en via mooie smalle paadjes met brandnetels langs de kanten (hekel aan) komen we bij de grens met België (raar volk). Het laatste deel van de route is in zijn geheel stom omdat de jongens pittig moe zijn ondertussen. Als de weg dan nog een paar keer omhoog loopt (superstom!!) dan zijn de batterijen wel flink leeg eenmaal we op de camping aankomen. Eerst nog een keer ruzie maken want ze vinden elkaar stom en als de tent staat, de pannenkoeken erin zitten, liggen de mannen vroeg te snurken! Daar hebben wij dan weer een hekel aan dus openen we een lekker biertje en steken een welverdiend sigaartje op (echt heeel stom!).
Hans Help’ns
De bijnaam die mijn vader vroeger veel te vaak (in mijn herinnering) gebruikte was Hans Help’ns. In mijn beleving moest ik mijn vader altijd helpen met allerlei stomme klusjes. Nu, 30 jaar later, kan ik mij een hele goede voorstelling maken hoe het voor hem moet zijn geweest. Ik heb zelf alleen kippen en die helpen sowieso nergens aan mee, maar ik heb me lopen verbazen over het gemak waarmee de jongens om allerlei klusjes heen weten te kijken. Honderdduizend manieren waarop je je nuttig zou kunnen maken tijdens een bike packing trip en nog staan ze dom om zich heen te kijken en ze weten altijd een manier te vinden om iets onnuttigs te doen. Man man man, voor degene met kinderen in deze leeftijd is dit waarschijnlijk dagelijkse kost maar ik moest me inhouden om geen bevelen uit te gaan delen, mijn hemel… Gelukkig heb ik op mijn werk ook te maken met bedrijven en collega’s die niet altijd doen wat ik wil en die ervaring kwam dit weekend goed van pas. Ik heb geen dwangsommen en bekeuringen uit hoeven delen maar het belonen van goed gedrag werkt altijd beter. Door mijn fiets in te zetten als prijs werd er driftig geoefend op het verbeteren van de skills en dat vind ik dan weer heel nuttig!
Hoe ouder, hoe gekker
Tussen al het verbale geweld van de jongens door is het nog steeds opa die tijdens deze trip de bolletjes trui heeft veroverd en die het eerste beneden was op de afdaling van de Vaalserberg. Er komt een dag dat we er allebei afgereden worden maar voorlopig kunnen we ze nog aardig de baas. Als opa verstandig was geweest en een Santa Cruz had aangeschaft ter vervanging van z’n 100 jaar oude Gazelle, dan had hij ook op de trails nog wel mee kunnen komen. Toch is het ook vooral mooi om te zien hoe makkelijk die jongens fietsen en hoe leuk ze het vinden om technische afdalingen te rijden. Bij iedere jump moesten we terug omhoog en op iedere trail was het dikke fun! Daar kan geen pretpark of dierentuin tegen op.
Voor de route op zondag was Joost onze gids en hoewel de route langer was dan die van vrijdag werd hij zonder problemen afgewerkt. Zelfs de Cauberg in Valkenburg kon de jongens niet van de wijs brengen en daarna is het lekker finishen met een afdaling richting het centrum van Maastricht! Wat een geweldig weekend en wat een mooie trip.
One up
Na het succes van zo’n weekend roept zich natuurlijk de vraag op, what’s next? Daarover gaan we nog niks uit de doeken doen, maar dat een volgend avontuur weer een level zwaarder, uitdagender en nóg leuker gaat worden staat wel vast! Of ze moeten volgend jaar alleen nog maar oog hebben voor meisjes, dan gaan pa en ik wel samen wat ondernemen…