Na een fantastisch verlopen Epic Enduro 2017 was het dit jaar tijd voor een nieuw avontuur. Aanvankelijk zaten we te denken om nogmaals de Epic te gaan rijden maar voor mij persoonlijk was de editie van vorig jaar moeilijk te overtreffen (zoals je kunt lezen in dit verslag). Toen de kalender voor de Enduro World Series (EWS) begin dit jaar werd gepubliceerd bleek één van de manches in Olargues te worden verreden.
Road to EWS
Sinds we staan ingeschreven houden we een Instagram account en Facebookpagina bij van onze voorbereidingen. Deze zijn te vinden via #road_to_ews of Facebook en op deze website onder de tab ‘enduro team‘.
Enduro World Series
Na dit reclameblok neem ik jullie eerst mee in de wereld van de Enduro World Series. De EWS vormt het toneel waarop de snelste endurorijders van deze planeet het tegen elkaar opnemen. Over acht wedstrijden wordt uitgevochten wie zich aan het eind van het seizoen wereldkampioen mag noemen. De races worden op meerdere continenten verreden en het terrein varieert van oerwoud tot woestijn. Een raceweekend bestaat voor de profs uit twee volle dagen waarbij het klassement 
wordt opgemaakt door alle tijden van de specials bij elkaar op te tellen.
Challenger klasse
Normaal gesproken is deelname aan de EWS voorbehouden aan de profs en moet je je kwalificeren om deel te mogen nemen. Dit jaar is er voor het eerst de mogelijkheid om bij een aantal wedstrijden mee te doen in de zogeheten Challenger klasse. Daarvoor geldt geen kwalificatie eis en simpel gezegd kan iedere idioot zich ervoor inschrijven. Niet dat wij ons niet aangesproken voelen, maar toen we begin dit jaar lucht kregen van deze optie hebben we ons direct ingeschreven.
Bij de EWS ben je verplicht om alle specials te verkennen. Wij rijden een dag minder dan de profs en dat betekent dat we vrijdag moeten ‘trainen’ en zaterdag onze wedstrijd rijden. Bij andere wedstrijden mag je vaak niet verkennen maar door deze opzet weet je waar de gevaarlijke secties zitten en kun je daarop je race afstemmen. Erg leuk en wel zo veilig want de trails liegen er niet om! Sommige stukken zijn behoorlijk heftig, andere heel heftig en soms is het gewoon niet te doen. Dus tijdens de training krijg je ruim de tijd om alle secties een aantal keer te oefenen en te zoeken naar de juiste lijnen. Ook verplicht deze opzet je om niet te veel te gaan rijden de dag voor de wedstrijd, iets wat bij ons eigenlijk standaard is…
Verslag van de wedstrijd
Dan nu hetgeen waar we al die maanden voor aan het trainen zijn geweest, de wedstrijd.
GO time!
De start is vroeg, al om zeven uur worden we bij de eerste special verwacht. Degene die mij een beetje kennen weten dat de ochtend niet het dagdeel is waarop ik het hardste schijn. Tel daarbij op een gezonde dosis wedstrijdspanning (incl. slapeloze nacht) en het behoeft weinig uitleg dat ik niet sta te springen om te starten. Maar de klok is meedogenloos; 3… 2.. 1. GO!
Het begin van de special bestaat uit een lang smal pad dat mooi naar beneden slingert. Geen hele steile stukken maar wel een aantal verraderlijke passages. Ik heb vreselijk veel moeite om op het pad te blijven en kijk voor m’n gevoel nog niet recht uit m’n ogen. Een paar keer kom ik naast het spoor terecht en gelukkig zitten daar geen verborgen obstakels en blijft een crash me bespaard. Op de glooiende stukken is het vol aanzetten om op de technische stukken een beetje rust proberen te pakken. Dat lukt aardig maar het is nog een pittig eind naar de finish. Onderweg haal ik drie jongens in die voor me zijn gestart. Eentje staat zelfs stil midden op het pad maar gelukkig hoort hij me schreeuwen en kan nog net op tijd aan de kant springen. Dat geeft wel vertrouwen dat het tempo goed zit. Na zeven minuten dan eindelijk de finish. Nog even lachen voor de foto en dan zijn we eindelijk binnen. Het is nog geen half acht en mijn poten zijn al voor de eerste keer helemaal verzuurd.
Full Focus
Ik wacht totdat Koen en Tom over de finish komen. Helaas heeft Tom al in het begin van de eerste special lek gereden en hij kan zijn klassement daarmee vergeten. Jammer, maar niks aan te doen. We drukken een prop in zijn buitenband (eind van de week staat de proppenteller op vijf) en kachelen door naar de tweede special. We hebben gisteren alle tracks al gereden en zijn het alle drie eens dat dit de mooiste special is. De ondergrond is lomig, afgewisseld met veel grote stenen en vooral het begin is technisch. Dit is de ondergrond waarop we de afgelopen maanden het meeste hebben getraind. Ik zet m’n helm op en maak m’n bril schoon. Zodra die helm opgaat kom je in een soort andere wereld terecht. Nu is het jij versus de trail en het plan is om weinig van die trail heel te laten. Het begin is technisch en de bochten lopen goed en ik maak geen grote fouten en kom netjes door de technische secties. Ook nu weer trap ik mezelf helemaal naar de tering. Na de finish duurt het een paar minuten voordat ik weer een beetje terug op aarde ben. Je moet zo gefocust zijn dat je vergeet waar je bent. Wat een vreselijk goed gevoel!
Fox Hunt
Helaas heeft Koen deze special geen geluk gehad. Een crash en een lekke voorband maken ook aan zijn klassement een einde. Maar Koen zou Koen niet zijn als hij niet zo snel mogelijk die band heeft gefikst en zich niet uit het veld laat slaan. Het is dus aan mij om de eer hoog te houden. In de klim naar de derde special bedenken we een plan waarbij ik optimaal kan profiteren. We besluiten dat Koen als eerste start zodat hij de eerste hindernis kan testen en ik een mikpunt heb om op te jagen. Tom fungeert dan juist als opjager. Echt helpen doet het helaas niet. Deze special kennen we ook nog uit de Epic Enduro van vorig jaar (toen was hij wel 2x zo lang) en het is een oud Romeins pad dat bezaaid ligt met grote stenen. Ik loop in het begin vreselijk te prutsen en uiteindelijk vergeet ik een drop te springen waardoor ik in een geul terecht kom waarvan ik me te laat realiseer dat ik daar helemaal niet had moeten zijn. Precies op dat moment kom ik vast te zitten en lig ik op mijn rug met mijn schoenveter vast aan mijn dropperhendel. Het duurt even voordat ik uit de knoop ben en spring weer terug op mijn fiets. Nog steeds heb ik het juiste tempo niet te pakken en dan komt het moeilijkste gedeelte. En dat loopt werkelijk super! Ik heb een schitterende lijn en voel me Sam Hill op één van zijn beste dagen. Dat geeft weer moraal. De laatste stroken zit ik weer op het juiste tempo en ik ga in volle sprint naar de finish. Onderweg bezorg ik een fotograaf nog een bijna-dood ervaring, maar als ik de finish passeer ben ik alsnog tevreden. Er had zeker meer ingezeten maar in zo’n wedstrijd ben je nooit foutloos en ik heb er het beste van gemaakt.
Deadline
Ik wacht op Tom die ook helemaal stuk is en dan duurt het helaas een hele poos voordat Koen binnenkomt. Wederom een lekke band en hij heeft opnieuw als een malle de boel moeten fiksen. Na een reepje en de laatste druppels uit onze bidons bedenk ik me ineens dat we voor 13.00 uur bij de laatste special in Olargues moeten zijn. We zitten daar een behoorlijk eind vandaan en ineens slaat de stress me om de oren. Ik ben niet van plan een mooi klassement om zeep te helpen door te laat te komen (te laat komen levert je vijf minuten straftijd op). Gelukkig twijfelen Koen en Tom ook geen seconde en we gaan volgas richting de ‘urban stage’ in Olargues. De jongens houden me uit de wind zodat ik zo fris mogelijk aankom bij de laatste special van vandaag. Uiteindelijk hebben we nog een kwartier speling en kunnen we ons rustig klaarmaken voor de urban stage. Deze bestaat uit een korte special van ongeveer een minuut door de steegjes van Olargues met in het begin nog een dikke drop. Die rijden we uiteindelijk allemaal en na nog één keer volle bak staan we tevreden bij de finish. Helemaal gesloopt en de dag moet eigenlijk nog beginnen…
Tapenade
En wat is dan het resultaat van zo’n dag jezelf uitsloven? Nou dat is niet verkeerd; ik heb overall een vijfde plek gescoord en zit slechts op 7 seconde van het podium! Daar ben ik uiteraard super tevreden mee. Daarna kun je via een groot scherm zien hoe de profs het doen en realtime onze tijden vergelijken. Die mannen zijn gemiddeld nog een minuut per special sneller maar onze tijden zijn zeker niet verkeerd. Tom zorgt nog voor een mooie verrassing door een tweede plek bij de 40-plussers te scoren. Geen beker maar wel een grote pot tapenade. Helaas is Koen oneervol laatste door twee lekke banden maar heeft laten zien zeker de snelheid te hebben voor een mooie uitslag.
Wablief?!
Na afloop van de race zitten we een biertje te drinken met een Belgische deelnemer die ook zijn vriendin mee heeft genomen. Na tien minuten merkt ze doodleuk op dat ze niks van ons gesprek heeft begrepen omdat de helft bestaat uit onbegrijpelijke uitdrukkingen. Daarom, voor alle enduro-wederhelften, ouders en overige volk met een endurorijder in de kennissenkring hierbij een korte opsomming van de meest gebezigde endurogeluiden en hun betekenis:
- Ráng Ráng: Op volle snelheid door een fantastische links/rechts bochtencombinatie.
- Beng Beng: Een sectie met veel grote stenen die iets te lomp wordt gereden.
- Kloenk: Aanrijding met een steen, boom of een ander hard iets.
- Kledder: Meestal is er dan modder in het spel.
- Kleunen: Ergens tegenaan rijden met een veel te hoog lompheidsgehalte.
- Beuken: Zo hard als je kan van een berg af fietsen.
- Blodder: Een mix van bloed/modder (vaak te vinden op de schenen en ellebogen).
- Mòòòòòòhp: Vol doortrappen totdat je scheel kijkt.
- Klang: Er is iets kapot.
- Bam (mv. Bambambam): Iets goed doen, breed toepasbaar.
Anneke 10-bier
Het leuke van meedoen aan de wereldbeker is dat de gasten die wij wekelijks voorbij zien komen op Youtube hier allemaal rondrijden. In het restaurant waar we zondag zitten te eten komen we Martin Maes tegen. Deze belg is knap derde geworden en na het dessert neemt hij alle tijd om een praatje te maken. Al praat hij geen woord Nederlands. Een dag later komen we tijdens het uitfietsen meneer de wereldkampioen Sam Hill tegen die met bezig is om video opnames te maken. De mogelijkheid om een praatje te maken konden we natuurlijk niet voorbij laten gaan en dan kom je er al snel achter wat een vreselijk kalme kerel het is. Zijn antwoorden zijn kort en duidelijk.
Wij: je ging als een malle naar beneden in special 7!!
Sam: Felt slow…
Wij: Ow.. Oké. En wat is je advies voor ons om (nog) harder te gaan??
Sam: Commit man…
Dus ons hele gesprek bestond uit niet meer dan 10 woorden en ook heeft hij niet bewogen. Toch kun je als Nederlander maar voor één iemand echt juichen en dat is onze eigen Anneke Beerten. Op de parkeerplaats bij de Lidl zag Koen de bus van haar team staan dus zette wij wederom onze groupie mutsen op om een praatje te maken. Na haar winst op de urban stage in Colombia vroeg ik haar in het Nederlands dat we uiteraard verwachten dat ze hier de urban stage gaat pakken. Nu volgt er gelukkig wel een antwoord in het Nederlands en ze is enigszins verbaasd om hier landgenoten tegen te komen. Ze heeft dit weekend helaas te veel pech en is halverwege dag twee uitgevallen maar wordt op de urban stage wel knap tweede. Ze woont tegenwoordig in Amerika vraag me af op de terugweg af hoe je daar met zo’n achternaam door het leven gaat..
4xS
Ik volg momenteel de opleiding tot Europees Mountainbike Instructeur/Gids via EO-MTBing. Deze opleiding heeft tot doel om het werk als gids/instructeur naar een hoger niveau te tillen. Dat wordt gedaan in samenwerking met meerdere Europese landen en, buiten dat het enorm leerzaam is, vind ik vooral de theoretische modellen erg goed. Als je daar meer over wilt weten dan wil ik je daar met liefde meer over vertellen, maar ik ga natuurlijk niet verklappen wat we daar allemaal leren. Wat ik wel kan vertellen is dat één van de modellen ingaat op de redenen waarom deelnemers een clinic volgen of een gids inhuren. Dat wordt behandeld aan de hand van de vier E’s. Als je dat zou willen betrekken op het rijden van enduro’s dan kom ik uit op de vier S’s:
Speed, Skills, Space & Social.
In plaats van daar een lang verhaal over te schrijven is het wellicht beter uit te beelden aan de hand van een aantal foto’s:
Op naar Finale Ligure
Eind september is voor ons de volgende wedstrijd en dan staan we met z’n vijven aan de start voor de EWS Challenger in Finale Ligure!
Wil je onze voorbereidingen volgen, klik dan op de onderstaande links:
