De jaarlijkse ‘vader & zoon’ vakantie bestond dit jaar uit een langlaufreis met Vasa Sport in het Zwarte Woud. Na twee jaar met de racefiets op pad te zijn geweest was het tijd om een nieuwe discipline te gaan ontdekken. Op basis van onze ervaringen van de afgelopen week weten we dat er binnen het langlaufen meerdere disciplines bestaan, wij hebben daar een nieuwe categorie aan toegevoegd.
Na diverse wintersportavonturen, waaronder een reis naar Roemenië, zijn we de laatste twee jaar met de racefiets op pad geweest in Mallorca en Portugal. Dat waren heerlijke vakanties en voor dit jaar hadden we ons oog laten vallen op Kreta. Toch ontbrak het juiste ‘avontuurgevoel’ en toen kwam het idee om te gaan langlaufen in Zweeds Lapland. Vasa Sport biedt een meerdaagse trektocht aan waarbij je van hut naar hut lauft. Daar hebben we een poosje over zitten twijfelen, maar zonder enige langlaufervaring (afgezien van één dag in 1993…) leek het ons toch iets te veel van het goede. Toen we de optie zagen van een ‘Backcountry’ reis in het Zwarte Woud was de keuze snel gemaakt. Een mooi alternatief; betaalbaar, niet te ver weg en het kost mij maar tweeënhalve vrije dag en voor pa een klein stukje van z’n pensioen.
Voordat we de knoop definitief doorhakken bel ik nog even met Rick. Hij is onze reisleider voor die week en ik wil even zeker weten dat het niveau voor ons te doen is. Voor de mensen die Rick kennen zal het bekend klinken, maar na twee minuten was ik zo enthousiast dat we direct geboekt hebben.
Titisee
Op zaterdagochtend vertrekken we richting Duitsland. De route is vrij simpel. Vanaf Goirle rijden we richting de grensovergang bij Venlo, volgen de 61 tot we de Rijn oversteken, dan rechtsaf de 5 op, bij Freiburg de afslag nemen en een half uurtje later staan we bij het hotel in Hinterzarten. Zo simpel als het klinkt was het ook. Zonder enig oponthoud komen we ruim op tijd aan en besluiten de resterende tijd nuttig te besteden door een kijkje te nemen bij de Titisee (dat wil je gezien hebben als man) en een bezoek aan het Badenparadies, waar iedereen met een tatoeage zich verzameld heeft voor een cocktail in het zwembad. Na één baantje getrokken te hebben (véél te druk) en twee keer van de glijbaan te zijn gegaan vinden we het wel weer mooi en gaan we terug naar het hotel. Daar is inmiddels de Vasa Crew aangekomen en worden we na een lekker diner door Rick, Saar en Aad gebriefd over de komende dagen.
Techniektraining
Het programma van deze week bestaat voor een groot deel uit het leren van de juiste techniek. En dat blijkt nodig! Wie ooit gelanglauft heeft zal het kunnen beamen, maar het is al een hele kunst om zonder vallen vooruit te komen. Gelukkig hebben we hele ervaren begeleiders mee. We krijgen enorm veel tips om onze houding te verbeteren en te wennen aan het gevoel. Aad neemt ons de eerste dag mee op pad en neemt ruim de tijd om ons meer vertrouwen te geven en demonstreert de verschillende technieken. Wij doen deze week een Backcountry. Dat wil zeggen dat we zoveel mogelijk buiten de gebaande paden (laupes) gaan. We zoeken zo veel mogelijk onze eigen route door het bos. Het lijkt in dat opzicht wel een beetje op Enduro. Ook hier is het doel om zoveel mogelijk mooie trailtjes te vinden.
Strümpfellaufen
Na de eerste dag is de conclusie dat langlaufen het beste te vergelijken is met ‘moeilijk strompelen door het bos’. Dat werd een dag later vrij vertaald naar strümpfellaufen. Dus naast de klassieke langlaufen, de dubbele paal techniek en de alpine variant hebben wij een nieuwe discipline ontwikkeld. Het is zegmaar een kruising tussen al deze technieken waarbij het alleen de vraag is wanneer de valpartij plaatsvindt.
Ondanks ons gestuntel hebben we enorm veel lol gehad. Het schept toch een band als je van elkaar weet dat je ieder moment onderuit kan gaan. De beste vergelijking die ik heb kunnen bedenken is zwemmen. Langlaufen is een vreselijk technische discipline. Zonder een degelijk techniek kom je nergens. Met zwemmen is dat eigenlijk net zo. Gooi tien mensen in het zwembad en vraag ze om 200 meter te borstcrawlen, dan haalt waarschijnlijk niemand levend de finish. Besteed je echter veel tijd aan de juiste techniek dan zal iedereen (die zich eraan houdt) met sprongen vooruit gaan en merken dat het niet zozeer op kracht aankomt, maar dat het juist uitvoeren dan van de techniek veel belangrijker is. Dat is met langlaufen eigenlijk net zo.
Telemarken
Na vier dagen kan ik nog niet zeggen dat ik een volleerd langlaufer ben. Vooral het afdalen blijkt moeilijker dan je op voorhand zou denken. Doordat je hak niet vast zit is de juiste techniek om te afdalen het ‘Telemarken’. Dat ziet er schitterend uit als je het kunt. Maar man wat is dat moeilijk! Rick laat het er eenvoudig uitzien en kan het zowel voor als achteruit..
Ter vergelijk:
Langlauf voodoo
Verder geloof ik sinds deze vakantie heilig in het bestaan van langlauf voodoo. Ergens diep in de jungle zit iemand met een poppetje te spelen waardoor om de zoveel tijd, geheel uit het niets, iemand op langlaufs omvalt. Dit fenomeen vindt plaats op de meest vreemde momenten. Zo sta je lekker de chillen en van de omgeving te genieten, en zonder enige aanleiding lig je ineens met je bek in de sneeuw. Het gebeurt bij iedereen en het is een kwestie van tijd totdat je aan de beurt bent. Het beste is zo snel mogelijk weer overeind te krabbelen en doen alsof er niets gebeurd is. Zo lang het niet bij jou gebeurd is langlauf voodoo erg grappig.
Ondanks ons gestuntel was het een heerlijke vakantie waarbij we lekker actief bezig zijn geweest en veel lol hebben gehad. De laatste avond hebben Rick en Saar een presentatie gegeven over de reizen naar Zweden en Noorwegen. Het zou zo maar kunnen dat we daar volgend jaar gaan strümpfelen…