Aanvankelijk stonden er voor het tweede weekend van september twee wedstrijden op het programma. Net zoals vorig jaar was de zaterdag gereserveerd voor de Belgische Enduro Cup in Bouillon en de zondag voor de wedstrijd van Guebwiller in de Vogezen. Helaas kreeg de organisatie van Guebwiller de vergunningen niet rond en moest zij op het laatste moment de wedstrijd afgelasten. Spijtig, maar het verlof was al geregeld dus alle reden om er een mooie trip van te maken. Hierbij een verslag van een weekend vol mooie trails en top gezelschap.
Blind trainen
Omdat de wedstrijd in Bouillon dit seizoen meetelt als ‘EWS Challenger’ mogen de trails op de dag voor de wedstrijd getraind worden. Normaal gesproken is dit juist streng verboden en is het de bedoeling dat iedereen de tracks ‘blind’ rijdt. Voor beide formats is wat te zeggen. Omdat wij een zo goed mogelijke prestatie willen neerzetten laten we ons deze mogelijkheid niet ontnemen en vertrekken donderdagavond al naar België waar we kunnen overnachten bij Jonas.
We worden ontzettend gastvrij ontvangen en komen terecht in een boek van Louis Paul Boon (m’n favoriete Belgische schrijver). Wat een verschil met Nederland is dit toch. Bij ons zou er allang een projectontwikkelaar zijn langsgekomen om de boel plat te gooien en vol te bouwen met Jan de Bouvrie villa’s. Hier niet, alles staat er nog bij zoals het vroeger is gebouwd. Na het ontbijt laat de moeder van Jonas ons de 100 jaar oude ‘serre’s’ zien en vertelt over de geschiedenis van deze streek. Kennelijk was Overijsse vroeger de druivenstreek van België en als bewijs krijgen we een bak mee voor onderweg en de nodige salukes.
Na een anderhalf uur rijden komen we aan in Bouillon en halen onze startnummers op. We maken ons klaar om te vertrekken en bedenken een onmogelijk ingewikkeld plan om te shuttelen. Met twee bussen, twaalf man, elf fietsen en twee honden is het flink passen en meten om alles mee te krijgen. Het scheelt wel de nodige hoogtemeters zodat we morgen zo fit mogelijk aan de start staan. De trails zijn voor een groot deel hetzelfde als voorgaande jaren. Schitterende tracks met mooie technische secties, afgewisseld met snelle stukken en de nodige uitdaging. Ik maak van alle afdalingen GoPro opnames waarmee ik hoop morgen alle tracks ‘blind’ te kunnen rijden. Het is vandaag schitterend weer en we gaan net zo lang door totdat we alle trails hebben gereden. De avond bestaat uit veel eten, een mooi kampvuur en vroeg de mand in.
#5 #4 #3,5 #3
De wekker gaat vroeg want er staan vandaag meer dan 400 man/vrouw aan de start. Tot m’n verbazing is Arno de eerste die ik tegen het lijf loop als ik de tent uitkom. Hij is om half drie vannacht gaan rijden om hier op tijd te zijn, en bovendien heeft hij koffie bij zich! Na de eerste cafeïne besluit ik de dag te beginnen met een dip in de Semois. Ik ben gisteren aan het eind van de middag met een lichte hongerklop geëindigd en het gevoel dat ik heb overgehouden aan de training is niet top. Om het lijf te resetten dompel ik mezelf een paar minuten onder in het koude water van de rivier en dat werkt fantastisch. Had ik thuis ook maar zo’n rivier, dan zou ik doorgaans een stuk frisser op m’n werk verschijnen.
Dan de wedstrijd in Bouillon. Het is de laatste wedstrijd uit de Belgische Enduro Cup en Manu heeft nog een kleine kans op de titel bij de junioren. Voor mij is dit de laatste mogelijkheid om een podiumplek te halen waar ik al het hele seizoen voor aan het trainen ben. De spanning staat er dan ook behoorlijk op en bij mij resulteert dat erin dat ik de eerste twee specials niet scherp ben. De eerste special rijd ik veel te voorzichtig en op de tweede maak ik een hoop domme fouten. Ik heb gisteren de Gopro opnames van deze special minstens drie keer bekeken maar op de belangrijke secties pak ik precies de verkeerde lijnen. Het is duidelijk onbegonnen werk om 7 specials uit je hoofd proberen te leren. Het voordeel van die dag trainen is echt minimaal. Conclusie: Trainen is voor downhill.
Vanaf de derde special gaat het beter lopen en zit het tempo er weer goed op. Op special 4 zet ik voor het eerst dit seizoen de snelste tijd neer in mijn categorie en special 5 en 6 gaan ook lekker op twee onnodige foutjes na. Dat is dit seizoen mijn grootste probleem. Ik rijd 90% goed maar op die overige 10% ben ik nog te slordig en raak ik nogal eens naast het pad of mis ik een bocht wat me de nodige seconden kost. En juist die seconden maken het verschil tussen p4 en het podium. Voor m’n gevoel ben ik dus weer voor de vierde plek aan het rijden.
Als het podium voor de master 2 wordt opgeroepen begint de speaker met zich te excuseren voor zijn uitspraak, plek 3 is voor: “Ans Oede Ohoes”. Yes!! Na een vijfde, een vierde en een gedeeld derde plek sta ik eindelijk op het podium. Als kers op de taart ben ik ook derde geworden in de overall uitslag van dit seizoen. Naast twee paar sokken voor mij de kroon op een fantastisch mooi seizoen. Ook Manu heeft het podium gehaald en moet wel genoegen nemen met een derde plaats overall. Die jongen gaat echter zo hard dat hij volgend jaar bij de elite meteen weer mee kan doen voor de prijzen. Piet zat gisteren al de hele dag in mijn wiel en bewijst dat hij steeds harder gaat rijden en staat mooi in de top 100. Het enige jammere is dat Koen er niet bij kan zijn vanwege een gebroken sleutelbeen. Zijn herstel gaat wel heel voorspoedig dus het kan niet lang duren voordat hij weer trails onveilig gaat maken. Al met al een heel mooi seizoen voor het MTB-Solutions Enduro Team!
Rustig uitrollen
Omdat we zondag niet naar de Vogezen hoeven hebben we besloten om nog twee dagen in Tournavaux te gaan kamperen. René en Xander hebben ook de wedstrijd gereden en kennen de trails in dit gebied nog niet. We komen laat in de avond aan (Xander nóg wat later) en zetten in het donker de tenten op. Tijdens de route vanaf Bouillon lijkt het wel alsof we door het safaripark rijden. Eerst steken een aantal herten over, daarna een familie wilde zwijnen, een das en als kers op de taart rijdt Piet nog een muis dood. Het jachtseizoen is duidelijk nog niet begonnen hier.
Zondagochtend start ik weer met een dip in de Semois en vlak daarna komt Piet aanrijden met verse stokbroden terwijl de koffie net begint te pruttelen in de perculator. Hoe goed kan een dag biken beginnen? Rond elf uur is iedereen klaar om te vertrekken en we fietsen twee keer omhoog en dalen af via de Rumsteck en Les Racines voordat we Manu tegenkomen op de parkeerplaats. Hij heeft de bus van Jonas mee en kan helaas niet fietsen vanwege een crash waarbij hij zijn teen zwaar heeft gekneusd. Naast Manu rijden ook Ben, Ruben en Bart -die gisteren voor het eerst Belgisch kampioen is geworden- mee. Mooie mogelijkheid om eens te proberen in hun wiel te blijven om te weten hoe hard je moet gaan om te winnen. Dat blijkt al snel onbegonnen werk en zodra ze een trail induiken ben je ze eigenlijk al kwijt. Ik besluit al snel dat ik liever de boel probeer heel te houden en doe een poging om hier en daar wat af te kijken. Wat me vooral opvalt is hoe strak ze rijden, iedere boom wordt heel krap genomen en remmen is bijzaak lijkt het.
Maandag doen Piet en ik ‘s ochtends nog een korte tour. Het plan is om rond twaalf uur met de auto te vertrekken zodat ik nog op tijd ben voor de training van de jeugdgroep. Bij de start van de eerste afdaling komen er twee lokale gasten aangereden die het gebied goed kennen. We haken aan, oefenen onze Franse vocabulaire en rijden die ochtend hele andere trails dan we aanvankelijk van plan waren. Maar deze gasten weten waar ze mee bezig zijn en ze beloven ons nog een paar secret trails voor als we nog eens terugkomen. Honderd procent dat we daar nog een keer gebruik van gaan maken.
