Trainingsweekend Eifel (reisverslag)


Nog vier weken tot de Epic enduro. Om de nodige trainingsmeters te maken hebben Pieter en ik in januari afgesproken om een lang weekend naar de Eifel te gaan. Afgelopen weekend was het zover en het zou een schitterend weekendje worden, en niet alleen vanwege het fantastische weer.

Duitse Dolomieten

Vrijdagochtend zijn we op tijd richting Gerolstein vertrokken in de Duitse Eifel. De schoonouders van Pieter hebben er een huisje waar we dit weekend gebruik van mogen maken. Voor deze vrijdag was het plan om wat trailtjes (=mtb jargon) te rijden in de buurt van Gerolstein, zaterdag een langere tocht om de duurconditie te testen en zondag door naar Nideggen met als doel op zoek te gaan naar de mooiste afdalingen.

Om 12.30 parkeren we de auto in Pelm. Een afgesloten autobahn heeft een uurtje vertraging opgeleverd en daarom gaan we meteen aan de slag met de fietsen in elkaar te steken en omkleden. Het blijft een lastig onderdeel van de hobby: alle zooi inpakken zonder iets te vergeten. De fietsers onder ons weten waar ik het over heb. Je sleept zo’n berg spullen mee en voor je op de fiets zit werk je een routine af die een boek zou beslaan om te beschrijven. Eten, drinken, onderdelen, kleding etc etc. Soms raak je het overzicht kwijt. We zien het als een generale repetitie voor de Epic en wat dat betreft is het vlekkeloos verlopen. Het hele weekend hebben we slechts één kettingschakeltje moeten vervangen (netjes binnen de max. 5 minuten die we aanhouden voor reparaties) en ik heb m’n hamer kunnen gebruiken om een paar tandjes van m’n cassette recht te meppen. Bijna foutloos dus. Datzelfde kunnen we zeggen over het rijden. We hebben allebei geen enkele valpartij gekend en afgezien van een paar gemiste bochtjes zijn we ook op dit vlak met vlag en wimpel geslaagd.

Rond Gerolstein kent Pieter de omgeving van eerdere avonturen. Het is een mooi gebied waarbij opvalt dat de heuvels steeds steiler en steniger worden hoe dichter je bij de top komt. Vandaar de bijnaam ‘Duitse Dolomieten’. Bij Auberg zijn we helemaal naar boven geklauterd en ik zag een mooi paadje naar beneden. Het heeft even geduurd voordat we allebei heelhuids beneden stonden en dit is meteen wel het meest sketchy paadje van het hele weekend geweest. Zo steil dat afremmen haast onmogelijk is en het is een kwestie van niet te veel snelheid proberen te maken én de bocht onderaan te halen. Na diverse pogingen staan we super tevreden beneden onder gejuich van het toegestroomde publiek. De toon is gezet, dit weekend gaan we de grenzen opzoeken! Na deze afdalingen rijden we terug naar Gerolstein waar we de rest van de middag over heerlijke trailtjes naar beneden jagen. Mooie switchbacks waar we de tijd nemen om met z’n tweeën de mooiste lijnen te zoeken. Meestal leidt dat ertoe dat we een spoortje vinden waarmee je nog een stuk van de bocht kan afsnijden. En korter is meestal sneller, en leuker in dit geval. Om zes uur houden we het voor gezien. Op weg naar het huisje stoppen we in Daun voor boodschappen en een pizza. De rest van de avond gebruiken we om de route van morgen te bedenken. Met een blik Duits bier en wat kaarten op tafel ontstaat langzaam een mooi plan. Het doel wordt 105 kilometer, de afstand die we met de Epic ook moeten afleggen.

Piet in actie!

Lieserpfadweg

09.30 We hebben opnieuw het draaiboek doorlopen en zitten op de fiets. Bandjes op spanning, zakken gevuld met voer, rugzak vol met onderdelen en kleding. Klaar voor een lange dag. Het begin is fris en de rijp staat nog op de velden. We volgen vandaag de Lieserpfadweg die helemaal doorloopt tot aan Wittlich. Zo dalen we langzaam van 600 meter hoogte naar 150, om die op de terugweg via een oude spoorweg weer omhoog klimmen. Onderweg is echter geen meter vlak en we maken de nodige hoogtemeters. Het eerste deel van de route is prima te doen met aardige trailtjes. Na 25 kilometer maken we een uitstapje naar ‘ein kuhles trailpark’ wat we natuurlijk moeten investigaten. Op zich leuk gedaan maar niet uitdagend genoeg om lang rond te blijven hangen. Na een half uurtje klooien hebben we het wel gezien en gaan we weer op zoek naar de route. Aangezien er geen pad loopt maken we die zelf maar wat resulteert in een spoor zigzaggend tussen de bomen door, bijna loodrecht omlaag. Met een bos takken in onze helm de route weer gevonden en koers gezet richting Manderscheid voor een emmer koffie en een stuk appelgebak. Vanaf hier begint de route echt gaaf te worden. We verkennen eerst nog wat paadjes rondom Manderscheid en pakken dan de route weer op. Die loopt vanaf hier zo’n 15 km over een smal paadje langs een steile afgrond. Goed opletten en proberen zo min mogelijk voetjes aan de grond te zetten. Dit is echt een heel mooi stuk van de route maar de tijd tikt ook gestaag door. Het is inmiddels half drie en we besluiten tempo te maken omdat we zeker nog twee uur nodig hebben om terug te komen en we zijn nog lang niet in Wittlich. Tot nu toe ligt het gemiddelde op 13 km/u.. Het laatste stuk van de route bolt gelukkig een stuk beter en voor de terugweg staat een kleine 50 kilometer fietspad op het programma. Hier kan ik lekker bij Pieter ik het wiel gaan hangen die kennelijk nog zat energie over heeft. Bij mij begint de verzuring langzaam in te treden en het laatste stuk naar het huisje moet ik even pauzeren omdat ik last krijg van kramp. Toch te weinig gedronken en een wijze les voor de Epic! Klokslag 18:00 staan we weer bij de voordeur. Super voldaan met exact 105 km op de teller. Missie volbracht. Nu de beentjes ontspannen, een flink bord pasta eten en nagenieten van een perfecte trainingsdag. Een infuus met 5% alcohol helpt daar prima bij.

Manderscheid

Nideggen

Na de ochtendrituelen de auto ingeladen en koers gezet naar Nideggen. Ik ken dit gebied van de Eifel Trekking van MTB-Sportief waar ik als begeleider mee ben geweest afgelopen oktober. Ook heb ik nog een gps-track gehad van een Belgische enduro kameraad, dus qua routes moet het goedkomen vandaag. Het gebied is echt fantastisch om te mountainbiken en al na een kleine kilometer komen we op een mooi trailtje dat langs de wand traverseert. We merken wel dat we de route verkeerd om rijden want het loopt vrijwel allemaal omhoog. Echter, de afdaling aan het eind maakt alles weer goed en we nemen ons voor om dit pad voor de terugweg tegengesteld te rijden. Na nog twee mooie lusjes met pittige klimmen is het tijd voor de lunch. Vlakbij het centrum van Nideggen begint een mooie trail die erg stenig is en behoorlijk steil. Het is wennen aan de ondergrond want die bestaat uit een soort rood/paars riviergrind wat ervoor zorgt dat je makkelijk opzij rolt. Aan het eind van de route hebben ze een gedeelte dichtgegooid en we kunnen het niet laten om toch even te kijken. Dit begint op een serieuze downhilltrack te lijken en halverwege besluit ik (voor het eerst dit weekend) om te lopen. Piet twijfelt nog een poosje maar ik weet hem over te halen deze voor ‘een volgende keer’ te bewaren. Vervolgens rijden we richting het noorden om daar wat paadjes te verkennen. Hier stuiten we op een route die duidelijk is aangelegd door de lokale jeugd. We denderen volle bak naar beneden en komen onderweg wat groepjes bikers tegen. Dit is een goede test voor de conditie. We knopen nog wat lusjes aan elkaar en staan om vier uur weer bij de auto. Wat een mooi gebied is dit. Het enige is dat ik, net als tijdens de Eifel Trekking, een paar keer m’n handen heb gestoten en een paar stukken vel in Nideggen achterlaat. Mijn handen zien eruit alsof ik in een vechtpartij ben beland maar het kan me weinig schelen. Voor de Epic misschien een paar stevigere handschoenen aanschaffen. Hoe dan ook, het was een topweekendje en we hebben alleen maar meer zin gekregen in de Epic!

‘Ein Kuhles Trailpark’