Het plan om te gaan mountainbiken in Schotland is al minstens twee jaar onderwerp van gesprek. Het is zo’n idee dat regelmatig ter sprake komt en waarvan iedereen dan zegt; ja gaaf, moeten we doen! En dat dan vervolgens weer in de ijskast belandt. Begin november herhaalde dit ritueel zich en toen zijn we eens achter de laptop gaan zitten. Nog diezelfde avond was het plan gesmeed en twee weken later zaten we op de boot naar Newcastle.
New Balance
Ik heb de doos met analoge foto’s onder het stof vandaan moeten trekken om te achterhalen wanneer het ook alweer was. Op het fotomapje van de Kruidvat staat op het etiket -naast de prijs in euro’s en ‘HFL’- dat het in het jaar 2000 moet zijn geweest. Dit zijn de foto’s van mijn allereerste vakantie op de mountainbike. Het doel van die reis was de New Balance fabriek in Flimby aan de westkust van Engeland. Op dat moment was in Nederland nog nergens kleding van New Balance te krijgen en ik moest en zou de eerste zijn. Het leek me toen een goed idee om in de herfstvakantie met de mountainbike, en een rugzak met tent, slaapzak en matje, de boot te pakken en die kant op te gaan. Het klinkt nu als een wild idee, maar destijds leek het me een strak plan. Tja, sommige mensen hebben een knoop in hun zakdoek, ik heb ergens een knoop in mijn grijze brij (stukje DNA van mijn moeder) die het leuk vindt om dingen te hebben die niemand anders heeft.
Van die reis kan ik me een aantal dingen nog goed herinneren. Onder andere dat een rugzak van 18 kilo best zwaar is en dat het in de herfst erg koud kan zijn op een luchtbedje zonder isolatie. Maar buiten deze beginnersfouten heb ik hele leuke herinneringen aan mijn reis en dan met name de gastvrijheid van de Engelsen. Nog voordat de boot in Engeland aankwam had ik al m’n eerste vrienden gemaakt en een lift plus overnachting op zak. Ook het schitterende landschap én het feit dat m’n fiets gratis mee mocht op de boot kan ik me nog goed heugen. Voor die fiets betaal intussen vijf euro en na wat speurwerk komen we tot de conclusie dat tijden toch echt veranderen. We besluiten dat het een heel stuk handiger is om vijf tientjes extra te betalen aan de DFDS en de fietsen op de Polo te gooien en die vol te laden met 180 kilo aan bagage.
Een trackje voor ieder bekje
Na deze omslachtige inleiding zijn jullie natuurlijk benieuwd of je daar in Schotland een beetje mooi kunt fietsen. Nou, daar kan ik heel kort over zijn, Schotland is fantastisch!! Zo mooi zelfs dat ik zeker weet dat ik volgend jaar opnieuw deze kant op ga.
Koen en ik zijn op woensdagmiddag vertrokken en Manu is samen met z’n moeder een dag later op de boot gestapt (helaas kon z’n zus door omstandigheden niet mee). De boot komt rond negen uur ‘s ochtends aan in de haven van Newcastle en vanaf daar is het nog tweeënhalf uur rijden naar ons appartement in Peebles. Na een uitgebreide lunch en twee bakken koffie springen we op de fiets om de omgeving te gaan verkennen. Het is even zoeken naar de trails maar al snel vinden we de eerste afdalingen. Het zijn schitterende paden die een beetje een mix vormen tussen een natuurlijke singletrack en een aangelegde trail. We rijden door tot het donker wordt en dit beloofd veel goeds voor de rest van de week. De dag erna zijn we met z’n vieren naar het Glentress Trail Park gegaan waar voor alle niveaus mooie paden liggen. Geerda vermaakt zich prima op de rode track en wij steken zoveel mogelijk af via de zwarte routes. Ook nu weer is het goed dat we de lampen mee hebben want we krijgen er geen genoeg van.
Rock Paper Scissors
Voor de zaterdag regelen we een dag upliften in Innerleithen. Dit blijkt een goede zet want aan het eind van de middag hebben we nagenoeg elke trail gereden die er te vinden is. Tijdens de laatste lift omhoog besluiten we dat het tijd is voor een battle. We bedenken een mooie wedstrijd: Bij het dropoff point van de uplift liggen drie afdalingen vrij dicht bij elkaar. We loten wie welke track moet rijden en markeren ergens een finish. Wie het eerste arriveert is de winnaar en neemt, naast de eeuwige roem, een mooie steen mee naar huis als trofee.
Ik maak de jongens uiteraard in met een rondje schaar/steen/papier en mag als eerste een houtje trekken. We hebben keuze uit drie trails: Salmons Journey, Angry Sheep en Green Wing. Ik trek het kortste stokje en dat betekent voor mij de zalmtrek volgen. Koen moet het boze schaap te lijf en Manu mag aan de groene vleugel. Vervolgens lijnen we op voor de start en tellen af naar nul… Het eerste stuk is een brede weg en we sprinten naar het begin van onze tracks. Na een wilde rit kom ik net voor Manu bij de finish. Helaas staat Koen al lang en breed te grijnzen. Hij heeft shoarma gemaakt van het boze schaap en is de terechte winnaar van deze epische battle. Uiteraard had ik hem graag verslagen, maar vooruit, nu kan z’n vader eindelijk trots op hem zijn. Eenmaal beneden komt Geerda net aanrijden van haar tocht en samen rijden we door naar de coffeeshop voor een kop koffie en een stuk taart.
The Golfie
De laatste dag gebruiken we om nog een aantal tracks te rijden in het Caberston Forest. Hier liggen eigenlijk de mooiste tracks en in dit gebied heb je de keuze uit minstens tien afdalingen die allemaal supergaaf zijn. Persoonlijk vind ik de laatste track die we rijden de allermooiste en het is de perfecte afsluiter van dit ‘lange weekend’. Na deze schitterende ochtend is het tijd om weer richting de boot te gaan.
From Dusk till Dawn
Dat motto gold zeker voor deze trip. Het is november en we zitten een pittig stukje noordelijker dan thuis. De zon gaat hier al om vier uur onder en daarom spreken we af om vroeg te beginnen. The early bird catches the wurm en daarom zijn we iedere ochtend voor negen uur op pad. De schemering begint vroeg, zo rond een uur of drie, maar pas na vijven wordt het echt donker. Dat zorgt voor een heel speciaal sfeertje. De tweede dag hebben we veel door de bossen gereden en dan heb je de ganse dag het gevoel dat het half tien ‘s ochtends is vanwege een laagstaand zonnetje dat maar niet wil doorbreken. Misschien komt dat door de jetlag van het ene uur tijdsverschil ten opzichte van Nederland. Hoe dan ook, we hebben totaal niet het gevoel gehad dat we tijd tekort zijn gekomen, het heeft juist iets heel ontspannends omdat het heel lang duurt voordat het donker wordt.
Sick Edit
Scotland Shreddin? Leuke titel, maar waar gaat dat in hemelsnaam over?! Nou, tegenwoordig moet je eerst een cursus Engels volgen voordat je met de jeugd onder de 25 kunt gaan mountainbiken. De tijd van het oude vertrouwde ‘beuken’ lijkt voorbij. Tegenwoordig shredden we burms, hitten we jumps en maken we sicke edits! En dankzij Manu en Koen is die edit wel heel sick geworden. Zie link: YouTube
Omdat ik nog een herexamen met de jeugd voor de boeg heb voor de EO-MTBInG opleiding houd ik me oren gespitst zodat ik in ieder geval kan meepraten over de laatste trends.
