Het deelnemen aan de Enduro World Series -hoogste niveau binnen de endurosport- is al jaren een doel wat ik nastreef. Tot voor kort zonder succes. Om deel te kunnen nemen heb je voldoende UCI punten nodig. Die kun je verdienen door goede uitslagen te rijden bij regionale wedstrijden en speciaal aangewezen evenementen. Heb je genoeg punten verzameld dan kom je op de ‘Reserved List’ terecht en kun je aan het begin van het seizoen de wedstrijden uitkiezen waar je aan wilt deelnemen. Het verzamelen van die punten is geen makkelijke opgave en het lukte me steeds niet om voldoende punten te behalen. Ik was dan ook behoorlijk verbaasd toen ik begin dit jaar een e-mail ontving dat ik op de Reserved List stond terwijl ik vorig jaar maar een paar wedstrijden heb gereden. Maar een gegeven paard kijk je niet in de bek dus ik heb de mail uit mijn spambox gesleept en de kalender voor 2021 eens goed bekeken. Hierbij een verslag van het eerste blok met wedstrijden van dit jaar.
Enduro de la Semoy – Les Hautes Rivieres
Het organiseren van Trips & Clinics staat momenteel op een laag pitje. Na meerdere mislukte pogingen waarbij de regels steeds weer werden aangescherpt heb ik in januari besloten om alle activiteiten t/m juli te cancelen en me te richten op het trainen voor de wedstrijden. Met ons Enduro Team hebben we bijna ieder weekend een mooie training afgewerkt en het gevoel op de fiets was goed. Dat werd bevestigd bij de eerste wedstrijd van het jaar in Les Hautes Rivières. De regels waren precies op tijd versoepeld zodat we ongestoord twee dagen los konden bij de Enduro de la Semoy. Na twee dagen volle bak knallen wist ik m’n beste resultaat te scoren met een 2e plaats bij de Masters 40+. Deze tweedaagse enduro race is een echte aanrader! De organisatie is top en het hele dorp helpt mee bij het organiseren. Na elke special staat er een team aan leuke dames je op te wachten om fruit, chips en chocolade uit te delen. Ook het eten na de race en de prijzen die worden uitgedeeld zijn ongekend. Zelfs de winnaar bij de junioren krijgt een fles bier die ongeveer groter is dan hemzelf!
Enduro2 – Les Arcs
Na drie weken rust stond ik met Piet aan de start van de Enduro2 in Les Arcs. Deze wedstrijd rij je als tweetal waarbij je als team een tijd moet neerzetten. De afgelopen jaren zijn Piet en ik steeds dichter naar elkaar toegegroeid en we verheugde ons al maanden op deze wedstrijd. Helaas zorgde een gebroken sleutelbeen bij Piet voor wat problemen bij de voorbereiding, maar het doel voor deze wedstrijd was vooral het rijden van mooie trails en kijken hoever dat ons zou brengen. De organisatie bleek een stuk minder professioneel dan gedacht. Doordat de funiculaire niet reed moesten we iedere dag met de bus omhoog gebracht worden waardoor het aanbod aan trails flink werd beperkt. Daardoor was het aandeel blauwe bikepark trails erg groot terwijl ik weet dat er in dit gebied fantastische natuurlijke trails liggen. Ondanks dat voelde het als een goede voorbereiding op de race in La Thuile.
Enduro World Series – La Thuile
Aan het begin van dit seizoen heb ik me ingeschreven voor de EWS in La Thuile. Voor mij een onbekende plek waar ik alleen maar goede verhalen over hoorde. Daarbij sloot het mooi aan op de week in Les Arcs en het was een kwestie van de pas Petit st. Bernard oversteken en een uur later sta je in La Thuile. En wat een fantastische plek is dit! Het enige dorpje in een grote vallei, omsloten door de hoge Alpentoppen aan alle kanten. Echt één van de mooiste plekken waar ik ooit geweest ben. Vanwege de Corona situatie zijn er dit jaar minder locaties waar wedstrijden worden georganiseerd en daarom worden er twee races per locaties gehouden, zogeheten ‘double headers’, om toch een volledig kampioenschap te kunnen organiseren. De eerste race is op donderdag en op zondag mogen we het allemaal nog een keer opnieuw doen.
RACE 1
De voorbereiding was perfect. Na drie dagen knallen met Piet word ik door Manu en Koen opgevangen om nog wat ‘shakedown trails’ in La Thuile te rijden. Het moraal was dan ook prima en ik had zin om er vol voor te gaan. Als Masters 35+ startten we als eersten en dat betekent dat ik me op donderdag om 07:31 uur bij de lift moet melden. De eerste stage is pittig lang en bij de finish voelt het alsof mijn longen ontploft zijn. Op zo’n vroeg tijdstip een sprint van zes minuten rijden is een prima recept om je longen uit je lijf te hoesten. De hele klim naar de tweede stage kreeg ik mijn ademhaling niet terug naar normaal en het deed me denken aan het ‘NK Gravel enduro’ dat we afgelopen winter hebben georganiseerd. Ook toen stonden we na de eerste sprint allemaal te hoesten als een 15 jarige die zijn eerste Cabbalero zonder filter rookt (die goeie ouwe tijd, grijns…). Het blijft raar om zo vroeg te moeten racen. Om half twaalf staan we al aan de start van de laatste stage van vandaag. Hoewel het rijden me zwaar valt, de tracks zijn onwijs ruig en steil, denk ik nog wel energie te hebben om één keer vol gas te geven. Het is de langste stage van vandaag en om het nog leuker te maken zitten er twee klimmen in die dus vol gas genomen moeten worden. Net als bij de vorige stages heb ik degene die 30 sec voor me gestart is al vrij snel te pakken, vlak voordat we aan de tweede klim beginnen. Als we boven komen zit hij opnieuw in mijn wiel en een paar bochten verder gaat bij mij ineens het licht uit. Het steilste stuk moet nog komen maar ik kan mijn stuur niet meer vasthouden en ik zie geen diepte meer… Ik haal de finish maar ik ben compleet naar de klote. Het slechte gevoel wordt nog versterkt als ik de tijden zie. Ondanks alle moeite die ik heb gedaan word ik overal op minuten gereden door de snelste mannen en ik realiseer me dat het racen van dit soort trails toch andere koek is. Ik moet dus tevreden zijn met een 15e plek waar ik had gehoopt op een top 10.
RACE 2
De tweede race begint al op zaterdag met de zogeheten ‘Pro Stage’, een stage waar ook punten te verdienen zijn. Ik ben nog verre van hersteld van de inspanning van donderdag en besluit dan ook zonder risico naar beneden te rollen. Niet de juiste mindset voor je eerste EWS deelname maar het dubbele raceformat kan niet op mijn steun rekenen merk ik. Het ontbreekt me aan energie en ik twijfel of ik aan de start ga staan voor de tweede race. Na nog een slechte nacht meld ik me ‘s ochtends vroeg weer bij de lift. Het heeft de hele nacht geregend maar volgens de berichten gaat de zon weer volop schijnen. De eerste special is één grote glijpartij waarbij ik het verschil tussen de blubber en de gladde wortels niet kan zien. Het kan me ook niet echt boeien en daarom rol ik maar rustig naar beneden. De tweede stage gaat weer beter en voor de derde probeer ik er een tandje bij te doen. Dat bijkt een verkeerde beslissing. Na 200 mtr raak ik uit evenwicht en verdraai ik mijn slechte knie, 200 mtr verderop rij ik twee gaten in mijn achterband en dat betekent het einde van mijn wedstrijd.
Ik besef dat het een nogal een negatief verhaal is maar ik ben nu eenmaal redelijk competitief ingesteld. Het feit dat ik niet heb kunnen racen maar vooral aan het overleven was zit me niet lekker, dat moet beter. De plannen voor een revanche zijn al gemaakt. Mocht ik dit jaar genoeg punten verzamelen om volgend jaar opnieuw te kunnen deelnemen dan ga ik beter voorbereid aan de start staan.
