Enduro des Hautes Vosges, dat leek me wel een mooi evenement. De specials verdeeld over twee dagen dus wel de moeite om dat eind te rijden. Nu dacht ik aanvankelijk dat Hautes Vosges iets met de Vogezen te maken had, maar ik weet nu dat het Enduro met Hoop Viezigheid betekent. Niet normaal zeg. Het heeft de afgelopen dagen ontzettend veel geregend en de ondergrond is daardoor veranderd in een soort stevige soep van zand, bladeren en andere bosproducten. Op zich wel te rijden als je eenmaal gewend bent aan de hoeveelheid grip, of eerder het ontbreken daarvan, maar vooral de eerste dag op sommige stroken meer in de modder gelegen dan op de Ghost gezeten.
Ik begin dit verhaal misschien wat negatief en dat is niet helemaal terecht want het evenement was verder top georganiseerd. De start van de reis was alleen niet zonder problemen. Ik had bedacht om de kachel en de elektra van de kamper nog even na te laten kijken voor deze roadtrip. Maar het oordeel van de monteur; ik begin er niet aan, dat kost me minimaal een dag werk om uit te zoeken. Hij wist wel te melden dat de kachel niet door de apk komt (iets met levensgevaarlijk). Niet echt wat ik had gehoopt te horen. Naja, het zij zo. Wel nog een mooie luifel gekocht via marktplaats en nog bedacht om een zonnepaneel op het dak te leggen zodat ik mijn eigen stroom kan opwekken. Just in time voor vertrek.
Op de heenweg langs pa en ma in Goirle gereden en een hapje meegegeten. Dat kwam mooi uit want in Limburg was het weer raak met onweersbuien en ik had geen zin om daar met de kamper doorheen te rijden. Het plan was om rond middernacht in Luxemburg te zijn en daar ergens te overnachten. Om 23:59 bij Mamer van de snelweg afgedraaid en ergens geparkeerd en de alkoof opgezocht. Tot zover geen probleem. De volgende ochtend de kamper weer gestart voor deel twee van de reis. Na vijf minuten rijd ik een tunnel in, en wat doe je als je een tunnel inrijdt? Juist, je lichten aandoen. Gevolg; alle stroom valt uit en net voordat ik de tunnel uit ben val ik stil. Gelukkig is het een eenbaansweg en blokkeer ik al het verkeer. Wat nu?! Snel een poging gedaan om de boordaccu aan te sluiten maar ook dat helpt niet. Hulp van vriendelijke Luxemburgers? Yeah right, alleen maar boze gebaren. Alsof ik daar voor m’n lol sta. Intussen heeft een vrachtwagenchauffeur geprobeerd om zijn trekker met oplegger erlangs te wurmen maar dat mislukt natuurlijk en het gevolg is dat alles muurvast staat.
Op zo’n moment ben je best blij met de ANWB. Het heeft wat moeite gekost (gebroken sleepkabel, wat asfalt gesloopt met op- en afladen van kamper door de lage montage van de trekhaak en een journalist die foto’s kwam maken voor in de lokale krant) maar uiteindelijk ben ik uit de tunnel gesleept en met een bergingsauto naar een garage gebracht. Diagnose; de plus van het dashboard had het begeven. Wel een voordeel van zo’n oud hok is dat alle monteurs het leuk vinden om eraan te sleutelen en de kamper kreeg dan ook alle aandacht. Na wat handig soldeerwerk van de monteur kon de roadtrip weer vervolgd worden. Hoe blij kun je zijn met het geluid van een ronkende 2.0 liter Ford Cortina motor? Behoorlijk blij kan ik je melden! Nog even goedkoop getankt en weer door.
Na drie uurtjes sturen in La Bresse aangekomen en nog flink moeten zoeken om de locatie van het evenement te vinden. Uiteindelijk bij een camping uitgekomen die verder gesloten was. De enige aanwijzing naar de enduro waren twee A4-tjes op de deur met een pijl naar de locatie voor de inschrijving. Lekker vaag dat Franse volk. En omdat ik er intussen redelijk klaar mee was ben ik maar op de parkeerplaats gaan staan, luifeltje uitgerold, modderbanden gestoken en m’n nest ingedoken.
Toen ik de volgende morgen wakker werd stroomde de hele parkeerplaats vol. De fransen houden ook van just in time blijkbaar. Mijn starttijd is pas om twee uur dus ik heb tijd genoeg voor een goed ontbijt en een paar bakken koffie. Op een gegeven moment wordt op de deur van de kamper geklopt. Dat moet Eric zijn, die had op Facebook aangegeven samen met een paar vrienden (Eric II en Jeroen) mee te doen. Ervaren gasten en zij hebben dit evenement vorig jaar ook gereden dus weten ongeveer wat er komen gaat. Mooi, team Nederland is gevormd.
Op het menu vandaag staan drie specials waarover bij de briefing van alles is verteld, gelukkig in het Frans zodat ik ongeveer 5% heb begrepen van wat er verteld is. Oké, 13:59 en mijn nummer (222, Cairoli-style) is aan de beurt. De eerste verbinding is vrij lang en ongeveer 400 hoogtemeters klimmen. Na een half uurtje fietsen staat midden op de weg een partytent van waaruit gestart wordt. Omdat ik geen idee heb wat ik moet verwachten probeer ik rustig aan te vertrekken. Vanaf de eerste meters is het glijden. Ik probeer niet uit mijn pedalen te klikken maar dat is onbegonnen werk. Op de steilere stukken is het meestal kiezen tussen drie diepe sporen. Het is daarbij de kunst om de grootste keien te ontwijken en niet op je bek te gaan. Op deze eerste proef gaat dat wel redelijk maar de volgende specials zijn veel steiler en heb ik meerdere keren m’n fiets moeten oprapen. Wat wel gaaf is dat de specials vrij lang zijn, sommige tegen de tien minuten zodat ook de conditie behoorlijk op de proef wordt gesteld. Naast de steile modderstroken bestaan de proeven veelal uit hele mooie flowende tracks en heel veel krappe bochten. Supergaaf, ik kan twee keer aanpikken bij de kerel die na mij is gestart. Beetje de techniek afkijken en ik kan redelijk in z’n wiel blijven. Vooral de haakse bochten gaan steeds beter, voetje uitklikken, achterwiel laten slippen zoals vroeger op de BMX en zo plat mogelijk de bocht door. Dat vond ik als jochie van 7 al leuk, en dat blijf ik waarschijnlijk de rest van m’n leven leuk vinden. Dat gaat nooit vervelen.
Na drie proeven is het alweer bijna half zeven en tijd om alles schoon te maken en een bord pasta te gaan halen. Team Nederland verzameld in de eetzaal en ook de anderen hebben een pittige dag gehad. Na het checken van de tijden blijkt dat we met z’n drieën binnen 30 seconden van elkaar zitten. Dat betekent ‘game on’ voor morgen! De start is dan bij de skipistes van Hohneck ongeveer 25 kilometer verderop. Na het eten de luifel opgerold, troep ingeladen en een plekkie bij de skilift gezocht. Ideaal zo’n kamper, ik sta weer vooraan op een van de beste plekken en nog geen euro uitgegeven deze vakantie! …afgezien van € 70 voor bepaalde soldeerwerkzaamheden dan.
Dag 2 begint met een ritje in de lift en een afdaling door het bikepark, gevolgd door een stuk bos waar ik meer gelopen heb dan gefietst. Dat is wel frustrerend, maar als je eenmaal van je fiets bent is het vreselijk moeilijk om weer op te stappen. Dit moet ik meer oefenen. Ook merk ik dat de hardtail hier wel aan de max begint te geraken van wat je ermee kunt doen, al mag ik het materiaal niet de schuld geven. Ruimte voor verbetering zullen we maar zeggen. De volgende proeven zijn weer fantastisch. Technisch, snel, tricky, stenen, glad, blubber, wortels… Alles wat fietsen mooi maakt. Zonder kleerscheuren bij de laatste special aangekomen en dat betekent weer met de lift naar boven en nog een laatste keer knallen. De special begint met een lang recht stuk over een skipiste. Dus volle bak, zwaarste verzet en gaan. Staat er na 200 meter iemand te zwaaien en word je op een onmogelijk pad het bos ingestuurd. Veel te zware versnelling nog erop, een grote boom dwars over het pad. Shit, weer lopen… Voordat ik weer goed en wel op de fiets zit de volgende ellende. De snelste manier lijkt me om lopend / glijdend de steilste stukken te pakken. Dit voelt wel gay, dat moet volgend jaar echt anders neem ik me voor. Sowieso komen er andere pedalen op want deze XT pedaaltjes zijn waardeloos als je eenmaal uitgeklikt bent. Ook moet ik nog eens goed naar m’n bandenspanning kijken. Volgens mij drukmeter zou ik met 1.4 bar op weg zijn maar als ik het vergelijk met andere rijders dan klopt dat nooit. Ik denk dat het Procore systeem ervoor zorgt dat de drukmeter niet meer de juiste waardes geeft. Dat ga ik eens navragen bij Schwalbe. Verder heeft het fietsje de marteling prima doorstaan. Wel wat flinke krassen en m’n padje krom, maar dat is alles.
Bij de finish gewacht op team NL. Na inlevering van je transponder (een soort memorystick lijkt het) krijg je een bonnetje met daarop je tijden. Resultaat; 96e van de 121 gefinishte deelnemers. Oef, dat is niet iets om over naar huis te schrijven.. In het totaalklassement toch nog ergens in de middenmoot geëindigd. Was ik op zaterdag nog iets sneller dan Eric, nu is hij 7 seconden voor me gefinisht. Ik heb het verkloot op de laatste proef. De tijden van de andere specials vergeleken en daar zitten we steeds binnen een paar seconden van elkaars tijden. Ik wist zeker dat ik op special 5 een toptijd had gezet en ik bleek inderdaad 0,8 seconde sneller te zijn. Leuk, en uiteraard wordt dit gevierd met een groot glas bier en als het mogelijk is ga ik volgend jaar zeker weer. Nu 5 dagen relaxen voordat we bij de enduro van Semoy aan de start moeten staan.
[acx_slideshow name=”Vosges”]