Code geel; in het hele land kans op zware onweersbuien. Dat is niet wat je wilt lezen als je die dag 100 kilometer moet mountainbiken over de Utrechtse Heuvelrug. Net als vorig jaar had Pieter Klaver me gevraagd om tijdens de Heuvelrug Challenge een groep te begeleiden. Tijdens de vorige editie had ik een blauwe groep mee. Dit jaar was ik ingedeeld op de rode groep (eigenlijk zwart zo bleek na aankomst).
Op de heenweg m’n maatje Rigo opgehaald en kalm aan naar Naarden gefietst. Bij café De Doelen in de Naarder Vesting een kopje koffie gedronken en vervolgens door naar de Ravelijn voor de groepsfoto en de indeling van de groepen. We hadden 19 man voor de rode variant en met Dave de koppen verdeeld en toen meteen vertrokken omdat we uit de tijd liepen. Na 5 kilometer toch maar een korte stop ingelast om mezelf even voor te stellen want ze hadden geen flauw idee wie daar nou op kop reed. Dus toen het beestje een naam had en ik van de mannen heb geprobeerd om de namen te onthouden zijn we weer verder gegaan. Het eerste stuk tot aan de eerste bevoorrading liep super. Iedereen kon het tempo prima volgen en op de technische stukken lekker gas gegeven. Op de rechte stroken het tempo een beetje laten inzakken zodat iedereen weer kon herstellen. Ik ken het gebied intussen als m’n broekzak dus hier-en-daar nog wat extra paadjes in de route opgenomen.
De eerste bevoorrading kwam als geroepen en op dat moment hadden we nog een gemiddelde van meer dan 20 km/u. Voor mijn gevoel hadden we het hele stuk wind mee. Of ik had gewoon goede benen vandaag, kan ook.. Na een kwartiertje rust weer vertrokken voor deel twee van de route. Dat begint met een stuk van de vaste route Zeist en van daaruit doorgestoken naar Maarn. Vanaf Maarn gaat de route een kilometer of acht over fietspaden en daar het tempo laten zakken en wat praatjes gemaakt met de deelnemers. Leuk om te merken dat ze uit het hele land komen voor deze rit. De volgende horde was de route van Leersum en hier begonnen de eerste kopjes te hangen. Veel steile klimmetjes en in de afdalingen is het moeilijk herstellen omdat je continu op je hoede moet zijn. Geen meter van de route is vlak of gaat rechtdoor. Volgens mij was iedereen blij dat we bij de tweede pauzeplaats waren.
Tijdens die tweede pauze zijn een paar flessen doping uitgedeeld denk ik, want na die pauze stonden alle koppies weer strak. Ik weet niet wat Pieter heeft gedaan, maar het heeft zeker geholpen. De kilometers tikten lekker door en we zaten inmiddels al op 74 kilometer. Met frisse moed aan de route van Amerongen begonnen en na Amerongen de doorsteek naar Kwintelooijen gemaakt. Omdat deze eigenlijk niet in de route zat kwam ons totaal bij de finish op 110 kilometer en dat mag als zwart gezien worden vind ik. Op Kwintelooijen begonnen er weer een paar deelnemers te kraken, het rondje is maar 1.700 meter maar de klimmetjes hakken er stevig in. Gelukkig heeft iedereen zonder bomen te raken het rondje voltooid. De route van Rhenen die volgde is persoonlijk mijn favoriet, die loopt zo lekker en vooral het laatste stuk naar de parkeerplaats is een feestje. Ook hier iedereen met een grote glimlach verzameld en door voor het laatste stukje, de beklimming van de Grebbenberg en dan de finish. Vorig jaar vond ik dit echt een zwaar/lang stuk, maar nu was het in een oogwenk dat we bovenaan bij de militaire begraafplaats stonden. Hier even gehergroepeerd en als peloton van elf vermoeide maar zeer tevreden mtb’ers ons bij Pieter gemeld voor de prijsuitreiking, een hele mooie stikker! Iedereen heeft het meer dan verdiend en het was een heerlijk dagje fietsen.
Onderweg zat ik al te twijfelen of ik een pannenkoek of een ijsje ging nemen. Toen ik op de menukaart zag dat ze pannenkoeken mét ijs hadden was de keuze snel gemaakt. En hij was heerlijk kan ik jullie vertellen. In de achtergrond zagen we de onweersbuien hangen, terwijl wij in de volle zon op het terras zaten. Bizar hoeveel mazzel we hebben gehad. Na de pannenkoek en twee biertjes heeft Barend me een lift naar huis gegeven zodat ik lekker op tijd weer terug was. Ik hoorde Pieter al wat ideeën voor de Challenge van komend jaar vertellen dus ik ben heel benieuwd wat we in de toekomst mogen verwachten.
Nu verder met de voorbereiding voor volgend weekend, dan staat de Enduro des Hautes Vosges op het programma. Een tweedaagse endurowedstrijd door de Vogezen. Heel benieuwd, volgens de informatie op de site zitten er specials tussen die bijna 20 minuten duren. Das is serieuze sjizzle, of om de laatste straattaal te gebruiken die ik in het Bikepark heb opgepikt, dat is moker lang! Hoe dan ook, maandag de kamper wegbrengen voor wat klein onderhoud en woensdag nog op de valreep een sportmedische keuring doen in Amsterdam want dat schijnt verplicht te zijn in Frankrijk. Just in time zal ik maar zeggen, zoals dat wel vaker gaat bij mij.
Facebook: https://www.facebook.com/Heuvelrugchallenge/