Door het uitvallen van een andere gids ontstond de mogelijkheid om mee te gaan met de eerste versie van de Tour du Mont Blanc. Een nieuwe reis in het Vasa Sport programma waarbij in zes dagen rond het Mont Blanc massief wordt gefietst. Aan het begin van het jaar, bij het invullen van de beschikbaarheid in de reisplanning had ik al zitten kijken of ik deze reis kon combineren met een reis in Oostenrijk of Italië. Maar je vergist je in de afstand, van Frankrijk naar Oostenrijk is ook een reis van acht uur. Dat was dus geen optie. Nu kwam deze mogelijkheid voorbij en ik had de mazzel dat ik vrij kon regelen op mijn werk.
Last minute
Nu gaan de voorbereidingen bij mij vaak last minute en nu had ik wederom minder dan een week om alles te regelen. Ik heb mijn Ghost Asket het afgelopen half jaar goed gebruikt en de aandrijving begint al aardig te slijten. Ik hoor vaak verhalen van mensen die twee jaar met een set ketting en tandwielen doen, maar bij mij is het beste eraf na een maand of zeven. Extra argument om de boel te vervangen is het feit dat ik met een 30-tands voorblad wil rijden omdat ik in de Ardennen heb gemerkt dat een 32 tands nèt iets te zwaar is. Dus internet op en bestellen maar. Nog even moeten zoeken want ik wil perse een gouden ketting en uiteindelijk bij drie verschillende webshops wat bestellingen geplaatst. Het is maandagavond dus dat moet voor donderdag wel binnen zijn. Niet dus, op donderdagavond vind ik een briefje op de mat dat de DHL is langsgeweest en morgen na 13 uur is het pakketje op te halen bij de supermarkt. Lekker handig als je om zeven uur wordt opgehaald. Probleempje, waar haal je op donderdagavond na zeven uur een 11-speed cassette vandaan? Na allerlei ingewikkelde plannen en een paar telefoontjes werd er om acht uur aangebeld en stond de DHL-man voor de deur! Wat een opluchting. Dus meteen de schuur ingedoken en alles netjes gemonteerd en rond een uur of twaalf m’n mandje ingedoken.
De heenreis is altijd een lange zit maar wel gezellig. Machiel stond om zeven uur op de stoep en daarna zijn we doorgereden naar Arnhem om Robert en Jan op te pikken. Nog een gigantische file ontweken van een vrachtwagen met kippen die was geschaard. Maar Machiel heeft een speciale app op zijn telefoon dus die zijn we ook gevolgd voor de rest van de reis. Hij stuurde ons wel via Trier naar Luxemburg want me geen logische optie leek. Na wat omleidingen en baustelle uiteindelijk in Luxemburg de snelweg weer gevonden en vol gas door Frankrijk gereden. Onderaan de klim naar het hotel een restaurantje opgezocht en nog lekker zitten eten met z’n vieren.
De eerste dag staat in het teken van infietsrondjes. Helaas speelt het weer niet mee en ben ik twee keer natgeregend en is m’n fiets een puinhoop en de helft van mijn kleding smerig en nat. Gelukkig zijn de berichten dat het beter zal worden de komende week. Vandaag komen ook Rick en Sidney aan en met Aad onze chauffeur is het team compleet.
Dag 1 Trailrunners
We fietsen met twee rode groepen en één blauwe groep. Jan heeft de blauwe groep mee en ik wissel met Rick de rode groepen af. De eerste dag begint voor ons met een lange afdaling en daarna twee pittige klimmen. Na een mooi stuk langs een riviertje komen we aan bij de eerste klim. In dit gebied wordt ook veel aan trailrunning gedaan (hardlopen over bospaden, meestal met stokken) en we zijn dan ook meerdere keren ingehaald. Best frustrerend als een grijze duif van een jaar of 65 je hardlopend voorbij komt. Op de afdalingen maak je wel iets terrein goed, maar je raakt ze niet kwijt. De eerste klim die volgt is meteen de steilste van de week. De weg loopt in haarspelden ophoog, maar het pad waar wij opfietsen gaat recht omhoog met een procentje of 25. Bijna iedereen moet hier flinke stukken lopen en dat is niet goed voor het moraal. Het uitzicht boven op de top is wel fantastisch al is het te bewolkt om alle toppen te zien. Na een technische afdaling is de toon meteen gezet, dit is een pittige Transalp. Het plan is om bovenaan de tweede klim te lunchen maar het tempo in de groep ligt wat lager dan ik had ingeschat dus we zitten pas om half drie aan de bosbessentaart. Iedereen is behoorlijk uitgeput maar vanaf hier is het alleen nog maar afdalen en een kilometer of 10 naar Chamonix. De afdaling is gaaf met een hoop kombochten, nordshore en flinke modderpoelen. De energie begint wel op te raken en iedereen is blij als we bij het hotel aankomen. Chamonix is een fantastisch stadje waar we heerlijk hebben gegeten en ‘s avonds nog voetbal hebben gekeken in de kroeg.
Dag 2 Charcuterie
Vandaag is het schitterend weer. We vertrekken als eerste groep omdat de rest nog staat te treuzelen en vanuit Chamonix klimmen we geleidelijk omhoog en na een kilometer of 15 gaat de klim echt beginnen. We fietsen langs een mooi terrasje dat we niet kunnen laten liggen dus doen eerst een bakje koffie. Op het vervolg van de klim komen alle groepen bij elkaar omdat de andere rode groep eerst nog een extra lusje heeft gemaakt. Je hebt hier fantastisch uitzicht op de Mont Blanc, als je tenminste af en toe achterom kijkt. Het plan was om boven op de top te lunchen, maar deze hut blijkt gesloten te zijn. Dat is balen, maar de enige optie is doorfietsen en op zoek gaan naar een andere plek. De afdaling die volgt is fantastisch. In het begin wat sneeuw en daar is het pad redelijk stenig. Verder het dal in fietsen we door weilanden en bossen waar het pad iets minder steil wordt en de snelheid omhoog kan. Pieter, de belg in mijn groep, vindt het afdalen leuk en kan mooi mijn spoor goed volgen. In het bos even de tijd genomen om de techniek van de switchbacks door te nemen met hem en het resterende deel van de afdaling gaan we met één voetje los, driftend de bochten door. Heerlijk om te doen. Als de rest ook beneden is maken we een plan voor de lunch. Omdat ik gisteren al kritiek kreeg over de late lunch heb ik vandaag helemaal geen recht van spreken meer want het is alweer twee uur geweest. In de wijde omtrek is geen restaurant te vinden. Na een discussie van een kwartier hebben we Peter, de nestor en verreweg de meest verstandige persoon uit de groep, de knoop door laten hakken. We besluiten naar de andere kant van het dal te fietsen naar het dichtstbijzijnde dorpje. We zitten wel in Zwitserland en dat is meteen te merken. De lunch bestaat uit twee plankjes worst en wat kaas en zes cola. De rekening bedraagt ruim 80 euro.. Maar het is heerlijk weer en het moraal is prima. We hebben een gezellige groep en niemand heeft haast vandaag. Het laatste stukje naar het hotel gaat over de weg en nog een klein stukje afgesneden door het bos. Het diner blijkt ook Zwitsers. Een bordje rijst met wat chicken tonight en een twee stukjes kip. Niet waar je op hoopt na een dag fietsen. Goed land om van je overtollige kilo’s af te komen.
Dag 3 Tempo draaien
Vandaag de andere rode groep mee, en hier ligt het tempo duidelijk wat hoger. De eerste klim is voor een groot deel over asfalt en er wordt meteen flink gas gegeven. Uiteindelijk hebben we in een uur tijd duizend hoogtemeters geklommen. Dat is wel even afzien, maar de afdaling die volgt is supergaaf. Een smal paadje dat eindeloos langs de bergwand naar beneden slingert. We doen over de afdaling ongeveer net zo lang als over de klim. We stoppen regelmatig om iedereen uit te laten rusten want hier een foutje maken kan flinke gevolgen hebben. Onderaan komen we in het dorp waar ook de lunchplek is. Wederom Zwitsers geluncht en weer een halve kilo afgevallen. Op de tweede klim is het tempo gelukkig wat lager dan op de eerste en voor mezelf het bewijs dat de conditie op orde is. Dat is toch het resultaat van een winter doortrainen in regen, sneeuw en wind. Het hotel in Champex is schitterend. Als ‘chef mecanicien’ nog wat remblokken vervangen en wat wielen gerepareerd. Helaas wel in de strontlucht, want één van de deelnemers had een flinke kluit stront aan zijn achterwiel zitten wat recht in m’n gezicht hing toen ik zijn remblokken aan het vervangen was. Alsof ze het erom doen… Maarja, het was een belg, dus boos worden kan je niet op die mensen.
Dag 4 Sneeuwvelden en superwoman
De mooiste start van de etappe van deze week. Voor iedereen die deze Transalp gaat fietsen, dag 4 moet je zeker de rode route nemen als je van technisch afdalen houdt. De eerste twee lusjes zijn supermooi met hele technische switchbacks en lekker flowende trailtjes. In de tweede lus zit nog een hele steile afdaling die net aan te fietsen is als je helemaal achter je fiets gaat hangen. Pieter en ik hebben de grootste lol en leggen een paar fantastische sporen neer, wat gaaf dit! Daarna volgt een hele lange klim naar de pas van de col de Ferret. Een pittige klim van wel 15 kilometer en meer dan 1.000 hoogtemeters klimmen. Het laatste stuk komen we nog de nodige sneeuwvelden tegen waardoor we pas om vier uur op de top staan. Het valt iedereen zwaar vandaag. Na een paar foto’s gemaakt te hebben van het schitterende uitzicht dalen we aan de andere kant van de pas. Normaal gesproken vind ik afdalen het leukste wat er bestaat, maar deze afdaling wil het niet lukken. Precies na iedere bocht liggen houten balken en andere obstakels waar je heel makkelijk je velgen op kapot kunt rijden. Waarschijnlijk ligt het aan de vermoeidheid, maar ik kan er niet van genieten en maak ook een paar domme foutjes en besluit al snel dat heelhuids beneden komen de belangrijkste doelstelling is. Halverwege nog een espresso genomen bij de berghut omdat we weer de grens met Italië zijn overgestoken. En dat proef je, heerlijke koffie en normale prijzen. Dat helpt het moraal zeker en ook de superwoman die op het terras mooi zit te wezen. De rest van de afdaling is goed te fietsen en het laatste stuk over asfalt is ook leuk. Als we om half zes bij het hotel zijn ben ik helemaal kort. Geen tijd gehad om te douchen en in mijn vieze kleren aan het eten. Dat eten is trouwens geweldig. Zo mooi hoe die italianen zelfs iets simpels als gekookte spinazie zo heerlijk weten klaar te maken. Ik heb de hele schaal in mijn eentje opgegeten zodat mijn ijzervoorraad weer op peil is voor de laatste twee etappes.
Dag 5 Quadquatre
Het hotel in Courmayeur ligt vrij laag en we beginnen de dag met een lange klim naar de col de la Seigne. We komen vandaag weer op 2.500 meter hoogte maar omdat we nu vooral op de zuidhellingen zitten valt de sneeuw hier mee. Alleen het laatste deel van de klim moet er gelopen worden. Wat volgt is de mooiste afdaling van de week. Dit pad loopt zo vreselijk mooi! Waar de andere afdalingen nog weleens te steil of te technisch waren is dit meer glooiend en zonder vervelende balkjes en andere onzin. Ik weet vrij zeker dat ik op deze afdaling samen met Pieter de ideale lijnen heb neergelegd. Mooie walletjes en leuke smalle spoortjes waar het een kwestie is van de juiste lijn kiezen. Dit is voor iedereen goed te doen en iedereen heeft genoten van deze afdaling. Voor de verandering eens op tijd geluncht. Na de lunch gaat het helaas mis. Jaap schat een stroompje dat over het pad loopt verkeerd in en valt precies met z’n knie op een losse steen. Een flinke snijwond is het gevolg en meteen is duidelijk dat hij niet verder kan. Je krijgt het niet verzonnen, maar binnen een minuut na zijn valpartij komen er twee mensen aangelopen waarvan er een een Nederlandse arts blijkt te zijn. Samen met haar de verwondingen bekeken en op weg gegaan om een ambulance te regelen. Ik rijd met Pieter naar het dichtstbijzijnde boerderijtje en daar helpt een heel vriendelijk vrouwtje ons met het bellen van de hulpdiensten. In eerste instantie zou er een quadquatre (4×4) komen, maar na een half uur wordt er teruggebeld en komt er toch een helikopter. Iedereen is opgelucht als Jaap in de helikopter is gezet en we kiezen er unaniem voor om de kortste route naar het hotel te pakken. Omdat Aad op pad is met de vrouw van Jaap (hoeveel pech kun je hebben) eten we met z’n allen in onze stinkende fietskleding. Aad en Karin schuiven later aan en die blijken ook een zware/lange dag te hebben gehad in een Italiaans ziekenhuis.
Dag 6 Bracket
Ook de laatste dag begint met een flinke klim. Na 700 hoogtemeters over het asfalt volgen nog ongeveer 500 hoogtemeters over een shotterpad en als toetje een weggeregend wandelpad. Wederom hebben we schitterend weer en de uitzichten zijn spectaculair. De lunch vind ik zelf een ander hoogtepunt vanwege de locatie op de col de la Jouly. Het mooie van zo’n week in de bergen is dat je echt offline bent. Het enige waar je je druk om hoeft te maken is voldoende eten en zorgen dat je de bergen op- en afkomt. Het mooiste voorbeeld gaf Rick, die bij het langskomen van de term brexit dacht dat het over zijn bracket ging. Grijns… Het laatste deel van de etappe bestaat nog uit leuke paadjes langs de rivier die we op de eerste dag tegengesteld hebben gereden. Een pittige laatste klim brengt ons weer terug bij het hotel waar we op dag 1 begonnen zijn. We sluiten de reis af met koud bier en Prosecco op het terras en Raclette met kaasfondue (lokale specialiteit). Nog nooit zoveel kaas in één maaltijd op, dus die kilo’s uit Zwitserland zijn weer gecompenseerd.
Het is een fantastisch weekje geweest. Ondanks de slechte voorbereiding ben je na één dag in de bergen alweer helemaal vergeten waar je je druk over hebt gemaakt. Omdat Jaap en Karin met het vliegtuig terug naar Nederland moeten van de verzekering hebben Sandra en ik hun auto teruggereden. En laat dat nou een BMW 5-serie zijn. Jemig wat rijdt dat lekker. Dus de etappe naar huis was voor de verandering ook nog eens een hoogtepuntje van deze reis.
Hieronder nog wat foto’s en mocht je interesse gewekt zijn, kijk eens op www.vasasport.nl
[acx_slideshow name=”Tour du Mont Blanc”]