#pech

Hier had eigenlijk een verslag van een fantastische vakantie moeten volgen. Op het programma stonden twee hele mooie enduro’s en daartussen een aantal dagen in het trailparadijs dat de Vogezen heet. Een kopie van de roadtrip van vorig jaar, dat was het plan.

Waar ik vorig jaar in Luxemburg een klein probleem had met de kamper (iets met een tunnel) gaat het dit jaar nog eerder mis. Op donderdagavond vertrek ik vanuit Hilversum. De kamper volgestouwd met al m’n fietsonderdelen, een lading blikvoer in de voorraadkast, en m’n topbuurtjes bedankt dat ze de kippen een week willen verzorgen. Voordat ik doorrijd richting Frankrijk maak ik eerst een tussenstop bij m’n ouders die vanmiddag zijn teruggekomen uit Japan. Eenmaal op de snelweg loopt de motortemperatuur hoger op dan normaal en de naald van de temperatuurmeter blijft ver over de helft hangen. Ik merk ook dat de tweeliter Cortina motor vermogen mist.. Het is duidelijk dat er iets mis is en ik zoek een tankstation op. Door het wegvallen van de rijwind begint de Ford z’n koelvloeistof eruit te gooien en de motor krijgt duidelijk te weinig koeling. Lekker begin van de vakantie.

088-Wegenwacht bellen en hopen dat ze me weer op weg kunnen helpen. Na een half uurtje arriveert de wegenwacht. Ik blijf dat mooi vinden, na vijf minuten weet ik 100% zeker dat deze kerel binnen een straal van 5 km van Goirle komt op basis van zijn accent. Zo’n mooi taaltje dat Brabants. Voor de meeste Hollanders zal het allemaal hetzelfde klinken, maar niet als je er 25 jaar hebt gewoond. Ik akkedeer (zoek maar op) dus prima met deze wegenwacht en hij verwijdert de thermostaat en hij adviseert me morgen bij de Besbo langs te gaan en de koelvloeistof te vervangen en een nieuwe thermostaat te halen. Mooi, zo’n ding kost een tientje en dat is een goedkope reparatie.

Vrijdagochtend met Pa het koelsysteem leeg laten lopen en de motor voorzien van verse antivries, Gôôls kraanwater en een handvol soda. Klaar om de opgelopen vertraging in te halen vertrek ik om twaalf uur voor het vervolg van de reis. Al snel merk ik dat de temperatuur nog steeds blijft oplopen. Ook al rijd ik rustig, de temperatuur blijft hoog en uiteindelijk besluit ik bij Valkenswaard weer de ANWB te bellen. Nog even getwijfeld om de A2 te blokkeren (voor de afwisseling) maar kies ervoor om hem netjes bij de afrit te parkeren. Het oordeel is dit keer slecht: lekke koppakking en/of kapotte waterpomp. Hoe dan ook betekent dit het einde van de roadtrip voordat ie goed en wel begonnen is. #nondeju.

#lekkekoppakking

Na wat belletjes de kamper naar Autoservice Bladel gereden en Pa gebeld om me te komen repatriëren. Omdat we in Bladel zijn doen we een wijntje bij m’n oude enduro maat met wie ik mooie avonturen op de Honda XR 600 heb beleefd. Gezellig om weer oude koeien (en motoren) uit de sloot te halen. Het is mooi om te zien waar je maten mee bezig zijn en dat ze de boel goed voor elkaar hebben. Ik laat de kamper met een goed gevoel achter in Bladel, maar dat er een flinke reparatie aan zit te komen is wel duidelijk.

Op zaterdag twijfel ik nog om met de auto naar Frankrijk te rijden. De organisatie van de enduro eist echter dat de startnummers op zaterdagochtend worden opgehaald en dat ga ik niet meer halen. Geen revanche op mijn prestatie van vorig jaar. Jammer, want ik heb toen een aantal secties gelopen en ik was benieuwd of een jaar extra ervaring zijn vruchten zou afwerpen. Dat zullen we dit jaar niet te weten komen. Dan maar richten op het volgende weekend en voorbereiden voor de Enduro de la Semoy. In de tussentijd maar een paar dagen op kantoor doorbrengen om niet al mijn vakantiedagen op te souperen.

Nu had hier een geweldig verslag moeten volgen van de Enduro de la Semoy.. Maar dit is niet mijn week. De start van de eerste special is prima. Door het missen van het vorige weekend heb ik besloten extra mijn best te doen om een mooie uitslag te rijden. Het eerste deel van de special lijkt wel een cross country wedstrijd en loopt goed. Het tweede deel van de special voert langs een beekje waar we een aantal keer doorheen worden gestuurd van de organisatie. Als ik voor de derde keer de beek wil oversteken zie ik, vlak voordat ik erin spring, dat de route linksaf gaat. #nondeheleju! Met een nat pak haal ik de finish en de adrenaline spuit uit mijn oren.

Voor de tweede special wissel ik nog snel mijn remblokken want de achterrem voelt slap aan. Dan klaarmaken voor de volgende start. Deze special ken ik nog van vorig jaar. Twee weken geleden ben ik hier nog met Koen geweest en hebben we een deel van deze special gereden. Met een klein verschil, dat ik toen op een dikke endurofiets zat met supervering. Ik rij nu dezelfde stroken maar het loopt dun langs m’n benen, en dat terwijl ik half zo snel ga als twee weken geleden. Wat een verschil, niet normaal! Eigenlijk moet ik rustig aan doen maar ik zie alleen dat klassement voor me. Al voordat het echt lastige gedeelte komt maak ik een onnodige stuurfout en bij het opstappen blijkt dat ik mijn voorwiel heb opgevouwen tot een wokkel. #*&^*(#&&^%#&^$%^$

De slag is zo groot dat het wiel niet eens meer tussen m’n voorvork past. Aan het einde van de special de situatie nog eens goed bekeken maar dit is einde wedstrijd. Ook al krijg ik het wiel nog iets rechter, doorrijden is onverstandig want het is een kwestie van tijd totdat hij het helemaal begeeft. Ik ben niet blij maar heb ook geen zin in een mega-crash. De jongen die op de parkeerplaats naast me staat komt ook over de finish en heeft goed gereden. Zijn vizier staat alleen op uitrijden en hij geniet duidelijk. Hij regelt een lift voor me door een kerel met een quad aan te spreken en die brengt me terug naar de start. Daar heb ik gewacht tot de jongens allemaal binnenkomen na de laatste special van vandaag. Iedereen heeft een mooie dag gehad en ze hebben genoten. Helaas heeft niemand een reservewiel en dat betekent, na de DNS van vorig weekend, een DNF voor deze wedstrijd. En om de cirkel rond te maken mag je drie k’raaien waar mijn reservewielen liggen.

#kamper…